Belle’s onderwerping
|
Posted:Dec 19, 2014 9:51 am
Last Updated:Dec 16, 2015 10:45 pm 46691 Views
|
1.
Haar ogen zwommen als hongerige piranha’s in haar richting nadat Belle met geveinsde schuchterheid in de retro-biedermeierstoel was gaan zitten. De kamer ademde een sfeer van valsheid en kitsch en rook naar een dubieus parfum. Mevrouw Alice was spichtig en ruw geschat ergens in de veertig. Met haar designbril aan een koordje had ze met het kennersoog van een geroutineerde bordeelhoudster Belle bij het binnenkomen van top tot getaxeerd en met gerimpelde mondhoeken een instemmende glimlach getoond. Het was alsof de eurotekens haar pupillen vergrootte bij de eerste taxatie.
Als Belle niet in werkelijkheid Clara geheten had, was ze waarschijnlijk niet in dit gelikte theater gestonken. Maar met een sterk vermogen tot analyseren en een vooropgezet plan, liet ze zich er geheel door inpalmen. In werkelijkheid had ze het zich niet zaliger kunnen voorstellen als het tot dat moment gegaan was.
Meer dan een half jaar was ze gedoken in de magie van escortservicebedrijven en had ongeveer alles wat er binnen- en buitenlands aan dat soort instituten op internet te vinden was bestudeerd. De meisjes die met of zonder vervaagd gezicht met hun “menu” tentoongesteld werden, had ze tot in de kleinste details bekeken. Het genre lingerie dat ze droegen op de foto’s had ze in een odyssee langs chique lingeriewinkels gevonden en tot diep in de nacht voor haar grote spiegel geshowd.
De ideale was niet ordinair maar zag er verfijnd uit, gebruikte zeer dure parfum en bezat een bovengemiddelde algemene ontwikkeling, moest uit de litanie aan teksten die de verlokkende foto’s flankeerden blijken.
Voor Belle was dat laatste als bijna afgestudeerde studente in de psychologie geen onneembare vesting, want in disputen had ze haar mannetje zelfs tegenover mannelijk studenten gestaan. In haar rol als hoogontwikkeld maar dan toch naïef genoeg om zich bij een escortbedrijf aan te melden, had ze zich echter van een middel bediend dat het verklaarbaar maakte dat ze zich aanmeldde bij zo’n poel des verderfs.
Maandenlang had ze geworsteld met het idee dat langzaam overging in verlangen en uiteindelijk als obsessie neerstortte. In haar zelfvernietigingsdrift had ze zich gefantaseerd in seks met dikke, oude rijke mannen die zich haar konden permitteren en met haar deden wat ze wilden. Hoe walgelijker de man, des te opgewonden ze zich liet meeslepen in haar fantasieën. Voer voor psychologen? Maar waren er niet ook studentes die uit pure sensatiezucht de Himalaya beklommen of de jungle introkken? En er was het wondermiddel “uitstappen” op ieder moment dat haar als de reddende engel bevrijden zou uit dit bizarre bestaan.
Voelde het niet ook als een vorm van shocktherapie, dat vluchten uit de alledaagsheid van het leven waarin ze zich langzaam voelde afsterven? Of nee, het was toch haar masochisme, zich zo machteloos uit te leveren aan wellustige rijke mannen. De tarieven logen er namelijk niet om en wezen dat geld alles mogelijk maakt. Hoe wreed dat ook voelde, ze voelde zich tot deze slechtheid aangetrokken als een rat naar etensresten.
“Je type bevalt me wel,” vormde de gerimpelde mond van Alice woorden in haar richting, “Studentes in geldnood zijn erg in trek, ook al is geld je enige reden niet je als aan te melden.”
“Het is zelfs helemaal mijn reden niet me aan te melden,” probeerde ze nog in een ijdele poging Alice op andere gedachten te zetten dan die welke misschien heel redelijk leken.
In haar aanmeldingsmail had ze het escortbureau van haar keuze aangeschreven met haar motivatie te willen worden, en die wees niet in de richting van geldnood maar op het onderliggend verlangen zich aan de folterende vernedering van chique prostitutie over te geven. Hoe bewust ze zich er ook van was dat hier normale avontuurzin overgegaan was in een obsessie, het had haar zo in een greep dat er voor haar geen weg terug was.
Alice maakte een afwerend gebaar die haar bijna nijdig maakte als het haar ook niet stilletjes opwond.
“Goed, dan niet voor het geld, maar het zal je geen windeieren opleveren, je luxe verschaffen en in chique kringen brengen.”
Hoe kon ze Alice uitleggen dat ze die chique kringen al van kinds af aan kende met een vader die een belangrijk industrieel was en ze dus menig societyfeestje achter de kiezen had? Ze was een studerend zondagskind en niet het arme studentje dat Alice zich maar al te graag voorstelde om haar te kunnen vernederen. Maar Alice’s wil haar te vernederen stookte nu juist het vuurtje in haar op waar ze zo naar verlangde.
“Onze èle vindt het ook al berust het misschien niet op waarheid een ideaalbeeld als de studentes met wie ze zich afzonderen, door geldgebrek gedwongen worden,” probeerde Alice nog.
“Ik vind het goed als het helpt de spanning te verhogen,” verloste Belle zich van het doordrammen van Alice, die met een glimlach aangaf dat ze dit in ieder geval in haar voordeel beslecht had.
Dat Belle zich hier zonder verzet aan over gaf was precies zoals ze het bedoeld had en haar het begin van ketening bezorgde. De kille analytische voorgeschiedenis die haar in deze situatie gebracht had werd daarmee allerminst kil en deed haar inwendig koken van opwinding.
“Je besluit te worden is niet het enige dat van belang is, zoals je misschien wel zult begrijpen. Er zijn tal van dingen te regelen tussen ons alvorens ik je operationeel op de site zet. Je begrijpt hopelijk wel dat het een voorwaarde is dat je op de site tussen onze andere paradepaardjes komt te staan. Het is onze etalage.”
Kon het nog griezeliger gezegd worden dan zoals Alice het hier zei? De pijnigende neerbuigendheid bracht Belle tot het oordeel dat dit eindeloos spannend ging worden en dat ze er nu al geen spijt van had deze actie te beginnen.
“Ja, natuurlijk de foto’s.”
“Je gezicht zal er onherkenbaar vervaagd op komen te staan, maar je bent het verder toch helemaal zelf. Je wordt een van de blikvangers waarmee we de èle trekken. Je hebt ze vast wel bekeken. Ze zijn misschien provocerend, maar niet ranzig.”
Hoe durfde ze de foto’s niet ranzig te noemen met doorzichtige behaatjes die weinig verhulden en slipjes die zo klein waren dat die net zo goed helemaal uit konden zijn.
“We hebben onze eigen fotograaf en voeren de regie over de foto’s. Om ieder misverstand uit te sluiten, we doen niet aan inspraak.”
“Je bedoelt dat jullie bepalen hoe ik op de foto’s sta?”
“Dat heb je goed begrepen.”
Waarom deed Alice toch alles om haar ervan te weerhouden te worden, schoot in een reflex door haar ziel, want haar houding voelde allerminst als wervend en stimulerend. Moesten de meisjes niet juist met lieve woordjes binnengelikt worden? Maar Belle begreep dat Alice hier een spelletje met haar masochisme speelde en uitprobeerde hoever ze met haar gaan kon. Zover dat ze zomaar kon zeggen dat ze in de etalage kwam te staan op de manier zoals zij dat wilde.
“En dan misschien wel het allerbelangrijkste van de overeenkomst, je menukaart.”
“Menukaart?”
“Doe maar niet zo onnozel, dat waartoe je bereid bent staat op je menukaart.”
Zo’n vreselijke metafoor had ze zelf niet kunnen bedenken. Maar natuurlijk wist ze precies wat Alice ermee bedoelde. En op de website van Alice stond het er dan ook net zo ranzig als het woord menukaart versluierde.
Toen Alice met een ruk het enorme beeldscherm van de pc in haar richting keerde en ze het nog eens met eigen ogen zag, besefte ze dat ze hier wel al te opvallend schitterde in onnozelheid toen ze zag dat Alice haar menu zelf al voorgekauwd had.
“Dit is mijn voorstel. De twee vraagtekens maken het een beetje mysterieus, maar die diensten beslis je uiteraard zelf
Name: Belle
Age: 24
Hair color: Dark
Eye color: Brown
Height: 178
Weight: 52
Dress size: 34
Cup: D
Languages: English, French, German.
Escort: Yes
Dinner Date: Yes
Striptease: Yes
Kissing: Yes
Massage: Yes
Anal: ?
Oral: ?
Trio couple: yes
Trio 2 men: Yes
Ze keek Belle met een triomfantelijke blik aan alsof ze erop hoopte dat ze tegen het voorstel zou protesteren. Maar hier zwijgen was instemmen en in alle oprechtheid was ze niet van plan te protesteren. De twee vraagtekens brachten haar echter in grote verlegenheid, want door ze zo te laten gaf ze feitelijk toe dat deze twee diensten voor haar bespreekbaar waren.
“Dan is de zaak op de foto’s na beklonken,” besloot Alice die treiterig op haar horloge keek ten teken dat het onderhoud beëindigd was.
Het quasichique hoogpolige karpet op de gang richting uitgang voelde als de wolken waarop ze dreef in deze zwaar gezwavelde wereld van perversiteiten. Maar hoe onverklaarbaar ook, ze voelde zich gelukkiger dan ooit.
2.
Het was de intrigerende film 'Belle de Jour' van Luis Buñuel die haar op het bizarre idee bracht te doen waartoe Séverine Serizy in de film besloten had. Een waanzinnig besluit om als artsenvrouw uit een mondain milieu in een bordeel te gaan werken. Niet alleen het besluit maar ook de werknaam had Clara zich toegeëigend. Alleen het anachronisme dat de film van Buñuel van Clara’s werkelijkheid scheidde, was het storende element.
De fotograaf, een gezette vijftiger, likte haar meteen met gretige blikken van top tot af. De studio was voorzien van een decor dat deed denken aan een boudoir in de vroege twintigste eeuw. Alsof er nog meisjesgeheimen hingen zodat de bezoekers van de website van Alice’s Paradise zich er al aan konden verlekkeren met de gedachte op het fraaie decorbed een van de geëtaleerde meisjes te penetreren. Een golf van sensatie veroverde Belle bij de gedachte dat mannen haar foto’s bekeken en fantaseerden hoe ze haar zouden verslinden.
“Ik heb dit setje voor je meegenomen,” schoot de scherpe stem van Alice als uit het niets tevoorschijn.
Ze hield het delicate setje als nietig vlindertje voor zich en Belle nam het in een geacteerde onderdanigheid van haar aan en verborg geruisloos achter het kamerscherm.
Dat was er gelukkig wel, want erger dan erg zou zijn ze zich voor beide moest uitkleden. Zowel het behaatje als het slipje waren te klein, maar dat was dan ook precies de bedoeling, besefte ze. Het moest naakt zijn zonder naakt te zijn en dat was wat Alice ermee beoogde. Het slipje schemerde zelfs zo erg door dat de beginnende plooiing van haar schaamlippen te zien waren.
Dat Alice de poses commandeerde was haast vanzelfsprekend. Maar de manier waarop ze dat deed maakte het extra geladen. Belle moest vechten tegen de opstomende opwinding wilde ze niet ter plekke in een wervelend orgasme ten onder gaan. En op dat moment toegeven aan de ranzige fotograaf en de al even ranzige Alice was te veel nederlaag in een moment.
“Kom Belle, iets meer uit elkaar, je moet èle trekken en niet afstoten,” riep Alice terwijl ze een brede wolk sigarettenrook in naar richting blies. Het leek een platvloers fragment uit een Amerikaanse B-speelfilm, of toch misschien iets intellectualistischer, uit een film van David Lynch, om de platvloersheid te cultiveren.
Dat Alice heel erg overdreven het SD-kaartje uit de camera opvroeg leek vooral om bij Belle vertrouwen te winnen, maar of het dat effect had was te betwijfelen.
Terug naar het kantoor van het escortbureau was Alice opvallend druk. Ze leek haar stugge toon te hebben laten varen en klonk bijna bemoederend. Maar Belle begreep nu ze als kat in de zak zat, de overdreven opgewektheid beter daaruit te verklaren was. Per slot van rekening was ze voor haar een inkomstenbron en die kon je maar beter naar je eigen voorkeur kneden.
“Morgenochtend sta je er op met een onherkenbaar koppie,” schaterde ze terwijl de sigaret in haar mondhoek trilde en de as op haar te korte pied-de-poule rokje viel. En Belle vroeg zich af waarom vrouwen die het absoluut niet stond toch zo graag een te kort rokje droegen. Was niet juist de verlokkingformule gelegen in net iets te kuise kleding, zoals haar eigen net iets te lange rokje misschien juist tot fantasie prikkelde?
Tijdens de autorit voelde ze haar maag omkeren tot ze er bijna misselijk van werd. Zo misselijk dat ze Alice bijna gesmeekt had de auto te stoppen. Maar nadat de misselijkheid over haar zelfverkozen situatie langzaam in opwinding overgegaan was begon ze er ook een beetje van te genieten. Over dit stille genieten van de vernedering had ze immers gefantaseerd, tot ze duizelig van opwinding om iets hogers smeekte dan de fantasie haar geboden had.
Bijna was het ook zo dat ze Alice mocht in plaats van verachtte, want haar maniertjes waren dan wel gekunsteld, maar ze was ook een product van haar omgeving en misschien ooit zelf prostituee geweest. Dat woord 'prostituee’ klonk opeens zo walgelijk. Het woord klonk misschien chiquer, maar het beroep was identiek. En het schoot opeens als een projectiel door haar geest dat ze zich weldra tegen geldelijke vergoeding zou laten neuken.
“Je kijkt een beetje ongerust, maar ik kan je verzekeren dat mijn meisjes het vak met plezier belijden en jij dat ook zal gaan ontdekken.”
En even versprong Alice’s hand van de versnellingspook naar Belle’s knie, wat heel erotisch voelde. Zo erotisch dat het heel aannemelijk was dat Alice zich ook tot vrouwen aangetrokken voelde en misschien daarom genoot van het vernederen van haar meisjes.
“Je mag gerust trots op jezelf zijn met de wetenschap dat mijn èle na je foto’s gezien te hebben met elkaar in competitie gaat om de spits af te mogen bijten. Vooral omdat het je eerste keer in het vak is wordt het een soort veiling waar de hoogste bieder er met de hoofdprijs vandoor gaat.”
Belle’s duizeligheid tijdens die zin ging over in een soort magisch orgasme dat heel lang en geniepig bleef hangen tot ze thuisgekomen zich aan drie glazen wijn bezatte.
3.
“Je moet het verlangen tot het uiterste rekken om het nog lucratiever te maken, is mijn devies,” zei Alice terwijl het mobieltje in Belle’s tengere vingers trilde van spanning. “Dus heb ik even gewacht met je eerste cliënt, maar die is er nu. En een heel erg belangrijke, dus vraag ik je heel zorgvuldig en welwillend met hem om te gaan.”
“Krijg ik misschien iets meer over hem te horen dan dat hij een belangrijke cliënt is?”
“Liefje, ik houd de spanning er voor je in. Je zult ondervinden dat het verrassingseffect in dit vak een surplus is en het spannend maakt. Wees gerust, het is geen maniak, de antecedenten zijn bekend. Vanavond Hotel Luxury klokslag 8 uur. Ga het restaurant in en je wordt daar herkend en aangeschoten door de cliënt.”
Pas een uur na het telefoongesprek begon Belle zich af te vragen hoe de cliënt haar zou kunnen herkennen ondanks dat haar gezicht op de website van Alice’s Paradise onherkenbaar vervaagd afgebeeld stond. Maar die vraag werd overruled toen ze de inhoud van haar handtas voor haar tocht naar het hotel inspecteerde en door de vondst van het naamkaartje van de ranzige fotograaf, die hij er op een onbewaakt moment in ingestopt moet hebben, verrast werd. Een smakeloos naamkaartje van een smakeloze fotograaf die ze verfrommeld zou hebben als op de achterkant niet een bevel gekrast was:
“Bel me zo snel mogelijk!!!”
Drie dagen later bellen was zeker niet zo snel mogelijk, maar de drie uitroeptekens maakte dat de nervositeit toesloeg en ze zijn nummer belde.
“Met Oscar.”
“Met Belle, ik vond uw kaartje.”
“Mijn kaartje?”
“Ik moest u bellen.”
“Ja, inderdaad, Alice, jij en de photoshoot begin deze week. Je wilt weten waarom je mij moest bellen. Een beetje laat eigenlijk.”
“Ik vond uw kaartje net.”
“Waarom je mij moest bellen? Je foto’s. Ik heb ze hier.”
“Alice heeft het SD-kaartje toch gekregen?”
“Ja, en ik heb toch je foto’s. Handigheidje.”
“Waarom hebt u die achtergehouden,” liet ze zich op ongeruste toon ontvallen, want Belle begon iets te voelen dat ze op dat moment en met de avond voor de boeg liever niet gevoeld had.
“Dat kan ik uitleggen, maar niet via de telefoon. Het is bijna 1 uur, je kunt binnen een kwartier hier zijn, dan zal ik het je uitleggen.”
“Hoe weet u dat ik binnen een kwartier bij u kan zijn?”
“Had je je handtas maar niet onbeheerd moeten laten staan. Ik weet je adres. Zie ik je over een kwartier?”
“Ik heb het erg druk.”
“Het is in je eigen belang, dus ik reken op je komst.”
Het abrupt beëindigen van het telefoongesprek door Oscar beloofde zo weinig goeds dat Belle alles wat ze die middag van plan was richting bezoek aan hotel Luxury achterwege liet en besloot op het dwingend advies van de fotograaf in te gaan.
Nog heel erg ver op afstand begon ze een vreemde spanning te voelen, want was alles wat ook maar iets met dwang te maken had niet het heilige vuur waaraan ze zich graag warmde? Haar gevoel van onmacht was toch al sterk aangelengd met angst voor wat haar die avond te wachten stond, de tocht naar de studio van de fotograaf voelde als een ‘auto da fé’ richting brandstapel.
De draaierigheid in het felle zonlicht dat over de straten vloeide maakte de tocht naar de fotograaf tot een straf. Iedere straat die ze insloeg voelde ondanks dat ze niet wist wat hij van haar wilde als een stap dichter bij haar ondergang. Alsof die niet al vaststond als ze de cliënt in hotel Luxury van dienst zou zijn, voelde de tocht naar de fotograaf misschien toch weer iets erger. Zo erg dat het wankele evenwicht tussen zelfkwelling en genot verstoord werd en de opwinding haar in een machtige wurggreep kreeg.
Toen ze voor de deur van de fotograaf stond was de moed weer terug en belde ze koelbloedig aan. Zijn blik was zelfgenoegzaam en triomfantelijk. Hij had dit nu al gewonnen door voor hem te verschijnen. Hij leek er nog enger door dan Belle bij de eerste ontmoeting al gevonden had.
“Kom binnen liefje,” klonk hij zo ontzettend neerbuigend dat ze hem het liefst een trap tussen zijn benen gegeven zou hebben dan naar binnen te gaan. Maar ontkennen dat naar binnen gaan haar in een maalstroom van opwinding stortte kon ze niet.
Toen hij haar voor liet gaan de smalle verveloze trap op en vrijelijk onder haar rokje kon kijken, ging het met haar emoties van kwaad tot erger en was het alsof zijn ogen haar penetreerden. Het zachte gladde langs elkaar glijden van haar dijen gedurende die donkere tocht de trap op voelde bijna heerlijk. Ze voelde zich precies zo vochtig al hij waarschijnlijk hoopte dat ze was.
In die luttele seconden kwam opeens de tekst van haar mailtje aan Alice waarin ze beschreef waarom ze toch zo graag wilde worden, helder voor de geest. Als hij de inhoud weten zou, zou zijn triomf nog groter zijn, besefte ze.
“Ik wil mijn masochistische gevoelens als heel graag exploreren en hoop dat u mij proefondervindelijk wilt accepteren bij Alice’s Paradise.” klonk ook als een smeekbede. En met dit gehalte aan kneedbaar masochisme zou hij waarschijnlijk alles aan haar kunnen voorstellen wat hij wilde en haar precies krijgen zoals hij wilde. Maar was ze desondanks vastbesloten, ze zou terugvechten om zich niet zich ten gronde te laten richten door deze hufter.
Ze zat krampachtig met haar benen over elkaar voor hem terwijl hij haar geringschattend met rooddoorlopen ogen aflikte alvorens de eerste woorden op haar af te vuren.
“De foto’s zijn natuurlijk heel compromitterend,” begon hij.
“Maar het is geen porno,” probeerde ze hem koelbloedig te pareren.
“Dus mag ik ze publiceren?”
“Ligt eraan waar,” probeerde ze nog een keertje koelbloedig te lijken.
“Waar ik wil.”
“Is het de bedoeling dat ik u nu op mijn knieën smeek dat niet te doen?”
Hij grinnikte om zoveel gevatheid van haar, maar begreep daarmee waarschijnlijk nog beter zijn positie in deze machtsstrijd.
“Het zal uitkomen dat de jongedame die met onzichtbaar gezicht op de site van Alice’s Paradise staat dezelfde is die met een nietje door haar navel en met zichtbaar gezicht bij de tandarts ligt te flonkeren. De universiteit zal er opgetogen over zijn dat een van de studenten een hoertje is.”
Raker kon hij het niet formuleren en het voelde als bittere wraak op haar koelbloedigheid.
“Ik begrijp dat ik er wat voor moet doen om publicatie te voorkomen?”
“Het leven is een spel en in ieder spel heb je winnaars en verliezers.”
“Een ik ben de verliezer?”
“Ja.”
“Wat moet ik doen om publicatie te voorkomen?”
Dan mocht er veel surrogaat zijn in de wereld van de SM, maar dit was zo echt als de transpiratiegeur die de ranzige fotograaf om zich heen verspreidde. Een geur waar ze als aankomend maar aan te wennen had. Was ze ooit meer opgewonden geweest dan tijdens deze minuten van ontreddering? En had ze het niet zelf uitgelokt door in die provocerende lingerie voor een wildvreemde fotograaf te poseren. Inderdaad zou de publicatie van de foto’s haar leven totaal verstoren.
Ze keek hem aan en legde opzettelijk een smeekbede in haar blik. Opzettelijk om hem de macht over haar ziel over te dragen. Maar was zijn triomfantelijke glimlach niet het allerbeste wat haar ooit overkomen was? Althans, gezien vanuit haar ziel van masochist.
“Ik zal me nog beraden over wat ik van je verlang. Je hoort nog van me.”
Beroerder dan haar te laten spartelen aan het vishaakje had het niet kunnen zijn en terwijl ze naar adem snakte, liet ze hem toe haar een afscheidskus te geven waarbij ze met moeite zijn tong en spuug in haar mond toeliet.
Op straat voelde die vreemde smaak die hij haar geïnjecteerd had als de giftige stof van een schorpioen. Zo giftig dat ze op de terugweg naar haar appartement een orgasme kreeg.
4.
Het restaurant was precies zo chique als bij een date tussen cliënt en hoort te zijn. Deze schijnwereld van de nouveu riche die naar alles grijpt dat met nieuw geld te grijpen is, was het ideale decor voor haar eerste avond en nacht als escort. De roes waarin ze zich bevond maakte dat ze over haar schaamte heen gestapt was en tussen de tafels liep tot de cliënt van Alice’s Paradise haar zou aanspreken.
“Hallo Clara,” voelde als een schot in haar rug. Clara en niet Belle!
Charles was niet alleen een zakenvriend van haar vader maar ook zijn golfmaatje. Een type dat haar niet aanstond en o zo freudiaans, haar daarom juist ook intrigeerde. En niet alleen omdat hij al jaren met haar flirtte als er weer eens een party op de hoge golven van het villadorp was, maar omdat hij dat zo ongelooflijk brutaal achter de rug van haar ouders deed. Brutale mannen hebben de halve wereld, rijke de hele, en Charles voldeed geheel aan beide definities.
Hij wees charmant naar de lege stoel, maar het leek meer op een hautain bevell dan op een sympathiek bedoelde uitnodiging.
“Belle of Clara, ik vond je appetijtelijk toen je nog Clara was, als Belle zal ik met volle teugen van je genieten. Is het niet ironisch dat ik toch nog mijn zin krijg?”
Zijn zin! De brutaliteit die haar bijna nijdig maakte als het haar masochisme niet zo heftig gestreeld had. Had hij niet op een party in de gang haar de doorgang versperd en haar met zijn naar wijn ruikende adem belaagd? Ze had zich steeds de scene herinnerd uit David Lynch’ 'Mulholland Drive', waarin Naomi Watts door de huisvriend van haar ouders geïntimideerd wordt.
Charles had haar het liefst in haar eigen kamer geneukt terwijl in de tuin en rondom het zwembad een champagnefeestjes gehouden werd. En nog lang had ze het zichzelf verweten dat ze zich aan deze ervaring onttrokken had door hem hooghartig opzij te drukken.
Nee, ze vond hem door zijn vreselijke walgelijkheid juist de meest aangewezen persoon om haar eerste nacht als tot een belevenis te maken. In die paar minuten van deze bizarre confrontatie had ze haar positie bepaald en besloten zich dapper aan haar onderwerping over te dragen.
“Ik had je toen ook je zin willen geven, maar het risico op ontdekking ...”
Ze schrok er zelf van dat ze hem zo bereidwillig tegemoet kwam was, maar vastbesloten zich voor zijn voeten te storten.
“Ach ja, je ouders die ontdekt hadden dat de huisvriend met dochterlief neukt. Dan is het extra ironisch dat ik je toen gratis had kunnen hebben, maar er nu heel veel geld voor moet neertellen,” zei hij met een weinig fijnzinnig grimas. “Stel dat je ouders het zouden horen dat dochterlief niet braaf studeert maar speelt voor de huisvriend. Wees gerust, ik zal niet klikken want ik ben zelf ook op glad ijs. Laten we het een patstelling noemen.”
Van eten kwam nauwelijks iets want haar maag kolkte door de spanning die naarmate het moment naderde dat ze naar de hotellift zouden gaan, nog verder toenam. Toen ze opstond en in de totale verwarring van het moment haar servet en bestek op de grond liet vallen voelde de ontreddering totaal. Met vuurrood gezicht liet ze zich door hem naar de plaats leiden waar hij het volle bezit over haar zou verwerven. Niet voor haar hele leven maar voor de tijd dat hij ervoor betalen wilde en hoe vreemd dat ook voelde, dat bepaalde alleen hij.
In de lift begon zijn eerste geflikflooi met een stevige omhelzing waarbij zijn tong driftig haar mond binnendrong. Dat hij alles opeiste werd duidelijk toen hij haar in de hoek van de lift drukte en zich tussen haar benen perste om haar zijn signalen van opwinding te laten voelen. Met krachtige armen en handen die haar billen omgrepen, beduidde hij haar dat ze die hele avond en nacht niks meer in te brengen had. En als de lift de etage niet bereikt had en voor de geopende liftdeuren een ouder echtpaar had staan wachten, had hij haar staande in de lift al een ‘lesje’ geleerd.
De kamer rook naar eerder begane zonden en het leek Belle duidelijk dat het hotel voor escortcontacten bepaalde kamers gereserveerd hield. Hoe stigmatiserend dat ook voelde, het idee wond haar op dat het hotelpersoneel van haar wist dat ze zich voor veel geld liet neuken door een man die zich haar kon permitteren.
Het was niet precies de scene uit 'Mullholland Drive', maar dat hij vol rancune zat over zijn mislukte flirt tijdens de party en zijn gram wilde halen, liet hij voelen in die paar zinnen die haar als giftige pijlen troffen toen hij haar nadat de deur gesloten was opnieuw krachtig in een greep nam.
“Als je mij toen mijn zin gegeven had had dit niet gehoeven, besef je dat?”
“Ja, dat besef ik. Ik had je toen je zin moeten geven, ik heb er echt spijt van,” zei ze met vervalste deemoed omdat het zo heerlijk voelde zich voor hem te vernederen.
“Je had het toen wel gewild?”
“Ja, heel graag zelfs. Maar…”
“Begrijp je mijn rancune voor je weigering toen?”
En ze besefte dat hij zoete wraak zou nemen voor het kwetsen van zijn mannelijke ego en ze genoot van dit moment zoals zo nog nooit genoten had.
5.
Achteraf had ze er inderdaad spijt van dat ze hem toen al niet zijn zin gegeven had, want in seksueel opzicht zwaaide hij moeiteloos de scepter over alle vriendjes die ze gehad had. Vriendjes die slechts hun eigen emoties bewierookten maar haar seksueel in de kou lieten staan. Want voor Belle was de seks betekenisvoller dan alleen de primaire bevrediging die ermee te bereiken viel.
Charles had haar eerst gesard, gekwetst en vernederd alvorens hij haar verslond. Gefortuneerd en wreed, ging dat niet altijd op de een of andere manier samen? Bij Charles in ieder geval wel, had hij haar in die eindeloos lange nacht laten voelen. Naast zijn rancune werd het ook een koketteren met zijn potentie. En het had er alles van dat hoe vernederender het voor haar was, des te opgewondener hij werd.
Dat ze hem in haar mond toegestaan had was echter niet zijn bevel maar haar eigen verlangen naar een finale onderwerping. Was fellatio niet het meest vrouwonterende dat er bestond? Maar hoe kon het dan zo zijn dat ze er van genoot en de misselijkheid van het drinken van zijn sperma uitbleef, maar ze juist, hoe ongepast ook, genoot van die ondefinieerbare maar geheiminnige smaak van die slijmerige massa?
“Je ziet er nu alweer uit om te vreten,” zei hij aan de ontbijttafel.
Hij had er opgestaan dat ze de meeting tot aan de ontbijttafel volmaakten. En Belle was ervan overtuigd dat hij daar op stond om extra van zijn overwinning te genieten. Dus zat ze daar stilletjes op haar manier van te genieten terwijl hij zich door de overwinningsroes liet verblinden.
“Ik wil continuering, maar dan op een andere voorwaarde,” had hij haar toegeworpen nadat hij opeens gehaast op zijn horloge gekeken had.”
“Op welke voorwaarden,” had ze hem nog gevraagd, hoewel ze wel wist dat hij dat bedoelde als maîtresse naast zijn vrouw.
“Als ik je eerste en laatste klant ben en jij van mij wordt, stem je mij tevreden.”
“Attractief aanbod, maar er zit helaas de ranzige fotograaf van Alice in de weg.”
“Voor een meisje dat een academische graad in psychologie gaat halen ben je behoorlijk naïef.”
“Hoe bedoel je?”
“Oscar is de man van Alice. De foto’s zijn slechts bedoeld als zekerheidstelling om je in haar stal te houden. Het stelt niks voor want ik heb Alice in mijn zak. Ik koop je van haar.”
“Kopen?”
“Ik ken de inhoud van je masochistische bedelbriefje aan Alice. Het idee dat ik je van haar koop moet je een geweldige kick geven. Zoiets als een drugshot. En ik heb altijd nog de foto’s achter de hand om je in het gareel te houden, nietwaar.”
Het spel was zo vilein gespeeld dat het Belle moeite kostte niet acuut in een allesoverheersend orgasme te ontladen, maar zich slechts beperkte tot een minzame glimlach waarmee ze zijn aanbod met beide handen aannam.
“De koop is gesloten,” zei hij zo tergend dat ze smolt van verlangen zich weer machteloos in zijn armen te werpen.
Toen hij opstond en ze dacht dat dit het voorlopige afscheid was, wandelde ze draaierig de hotelbalie voorbij richting uitgang.
“Waar wil je heen?” Riep hij nadat hij haar achterna gelopen was.
“Naar de studentenflat.”
“Belle liefje, die vrijheid ben je kwijt. Ik sluit je op in mijn kooi. Je komt met mij mee. Ik stel je voor aan Babette.”
“Babette?”
Ze strompelde mee in de taxi die de portier aangeroepen had en verdwaasd wachtte ze op het antwoord dat in een uitgestelde versie kwam maar doel trof.
“Babette, mijn vrouw. Je bent haar grote idool. Al voordat ik je in je treurige meisjeskamer wilde verslinden smeekte ze me jou voor haar te veroveren. Die race is nu gelopen en nu ga ik je aan haar voeren.”
Tijdens de tocht naar de villa van Charles én Babette, loste Belle op in een delirium van emoties en bleef ze achter met in zwarte inkt gedompelde vragen. Dat wist ze nu wel, de weg naar het hogere ging niet over rozen maar eerst over doornen alvorens de rozen bereikt werden. Nog die avond werd ze aan Babette gevoerd.
|
|
|
2
Comments
|
|
Anticlimax
|
Posted:Dec 8, 2014 4:06 am
Last Updated:Dec 8, 2014 8:36 am 45546 Views
|
Het had haar verontrust. De mededeling was ongenadig blijven doorsmeulen en irriteren. Dat telefoontje had zoveel onrust veroorzaakt bij haar, dat ze de minuten wel kon uitwringen die haar nog restte tot hun ontmoeting die avond.
Een jobstijding, vreesde ze. Dat kon niet anders, zoals hij het haar aankondigde die middag. Dat hij iets belangrijks te zeggen had. Iets - dat benadrukte hij met klem - haar mening over hem zou veranderen. Na twee ontmoetingen kon ze onmogelijk beweren dat hij haar niet boeide. Hij was interessant genoeg om het gemis aan aantrekkelijkheid te compenseren.
De eerste ontmoeting was niet bepaald soepel verlopen. Er hing een vreemde stemming in de lucht. Dat voelde ze direct aan. Zijn manier van kijken was nerveus en gespannen. Misschien was het verlegenheid. Bij vlagen vond ze hem toch aantrekkelijk. Vooral als hij zweeg. Een mysterieus soort zwijgen was het, vond ze. De tweede ontmoeting was een verademing. Voor het eerst had hij haar aangekeken. Soms zelf indringend, met warme ogen die haar niet onverschillig lieten. Het eerste sprankje spanning was al voelbaar geweest. Maar nu hing haar die vage, maar dreigende mededeling boven het hoofd.
Hij is getrouwd! Hij is getrouwd en heeft een stel kinderen. Nee, een vadertype leek hij haar niet. Begin vijftig, zo charmant, zo dandyachtig, zo welbespraakt. Nee, geen vader, geen getrouwde man. En als hij een getrouwde man zou zijn? Ellen huiverde toen ze een glimp van sensatie voelde opdoemen en zich serieus afvroeg of ze zo’n avontuur uit de weg zou gaan.
Hij zat er zo mooi. Zo voldaan, zo verzorgd en viriel, vond ze toen ze het grand-café binnenliep en hem bij de eerste oogopslag reeds zag zitten aan het tafeltje waar ze de voorgaande twee keren ook hadden gezeten.
Ellen had - toch misschien om een vroegtijdige beëindiging van hun ontluikende vriendschap te pareren - haar meest sensuele zomerjurkje aangetrokken. Wat sensueel is, is misschien subjectief, wist ze. Maar ze schuwde dit middel niet en wilde het evenmin ongebruikt laten, vooruitlopend op zijn ongetwijfeld onheilspellende mededeling.
“Ik ben blij dat je bent gekomen,” zei hij.
Ze zag hoop gloren met die opmerking. Was ze al een beetje verslaafd aan die warme, kalmerende stemklank van hem?
Hij is impotent, dat was het. Zoiets vertel je omzichtig. Een platonische vriendschap?
Ik ben vrouw, een meisje nog, ik leef, ik verlang. Niet dat alsjeblieft, schoot als een genadeloze smeekbede door haar heen. Nee, hij is getrouwd. Nog liever getrouwd dan impotent. Alsjeblieft geen platonische vriendschap. Geen lange avonden stil tegenover elkaar met een dik boek en een glas thee.
Ze kreeg het warm. Het was benauwend deze situatie. Dit pijnlijk stille kijken, terwijl de seconden wegtikten zonder dat er iets gezegd werd, zonder het verlossende woord dat aan alle onzekerheid een einde zou maken. En hoe verlossend was dat woord?
Hij zocht naar woorden. Dat zag ze toen zijn lippen zich langzaam vormden voor de eerste klank die het begin moest zijn voor een onomstotelijk drama. De warmte was wurgend. Maar hij begon te praten.
“Het is nogal pijnlijk. Moeilijk onder woorden te brengen. Het ligt ongelooflijk gevoelig. Voor een vrouw is het onaanvaardbaar. Dat besef ik. Maar je hebt er recht op het te weten.”
Hij is een? Ze voelde haar knieën knikken. Zat verlamd en sprakeloos tegenover hem, zwetend en snakkend naar het verlossende woord.
Ze zag zijn lippen het woord vormen. Zei hij het te langzaam, te binnensmonds?
“Wat ben je?” smeekte ze hem bijna het woord te herhalen. Maar het woord herhalen leek hem nog moeilijker af te gaan. Hij zei het zoals een doofstomme het woord uitgesproken zou hebben, of zoals het zou klinken wanneer een tape te traag afgespeeld wordt.
“Dominant”.
“Is dat gevaarlijk”, schrok ze van zichzelf, “Ik bedoel, wat betekent dat precies?”
Hij bestelde twee glazen port, want bij zoiets hoort port, leek hij voor haar te beslissen.
“Het zit zo, ik ben een dominant, een meester. Niet gevaarlijk, maar ik ben geobsedeerd door het onderwerpen van vrouwen”.
Ze keek hem benauwd aan, nam een slokje port en vroeg zich af of ze in staat was hem te vragen naar de nadelen van zijn geobsedeerdheid. Maar hij anticipeerde feilloos.
“In jouw situatie gezien, projecteer ik mijn dominantie geheel op jou. Ik denk er voortdurend aan je aan mij te onderwerpen. Ik probeer me voor te stellen hoe je lichaam eruit ziet, je borsten, je buik, je dijen, je billen, je vagina terwijl je mij in alle opzichten gehoorzaamt. Ik vraag me af hoe bent in bed, hoe je vrijt, hoe je kijkt als je je climax hebt. Ik vraag me zelfs af of ik je misschien aan andere mannen zal afstaan. Maar om mijn jaloezie te prikkelen en niet uit pervers genoegen. Of misschien toch juist wel. Want eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik wel perverse trekjes heb. Niet extreem. Niet te extreem, bedoel ik.”
“Hoe denk je dat ik ben?” Waagde ze voorzichtig.
“Je bent een prachtige vrouw. Vooral intelligent en fijnzinnig, vooral ook te beschaafd voor een man met mijn passie. Je verrukkelijke gesticuleren, je rustige sensuele stemklank, zo warm, zo innig en intiem. Ik viel meteen op je. Voelde me bij de eerste ontmoeting al onrustig. Schuldgevoel? Ik geneer me voor mijn passie, voor mijn verlangens. Nu ik jou ken, ben ik door je geobsedeerd. Je schoolmeisjesachtige jurkje, je benen lang en soepel toen je me zo traag naderde met een geoliede tred, en ik gedoemd was te bedenken hoe warm je dijen tegen elkaar schoven tijdens dat lopen. Ja, zoiets bedenk ik dan”.
"Maar hoe ben ik echt?" poogde ze opnieuw.
Hij keek haar verward aan. Hij leek te zeer uit het veld geslagen om zijn wulpse monoloog te vervolgen.
Ellen voelde een onbegrijpelijke opluchting. Was het grote gevaar geweken? Of zijn dominante mannen ook impotent?
“Ik ben op dit moment opgewonden, en zo ben ik echt”, zei ze met een opzettelijk brutale grijns, “Ik ben geen stereotiepe vrouw. Ik hou niet van stereotiepe mannen. Ik hou van spannende mannen, mysterieuze mannen. Niet van die mannen zonder geheimen. Ik ben geen gefrustreerd meisje. Ik hou van seks zoals ik van lekker eten hou. Als je mij dat niet verteld had, zou ik jou misschien verbaasd hebben. Nu staan we min of meer in evenwicht. We beginnen weer van voren af aan. Dit is onze eerste ontmoeting. Vanaf nu mogen we ons gedragen zoals we zijn”.
“Ik zal je afschrikken”.
“Vergis je niet in mij”, tartte ze hem
Ze ging in de wetenschap dat ze hem met haar parfum genadeloos zou treffen in de stoel tegenover hem zitten. Ze schoof haar benen verder in zijn richting. Vanaf haar rokzoom waren haar knieën te zien. Ze wist dat als ze haar benen over elkaar zou slaan, hij niet verder dan haar knieën kon kijken dus spreidde ze ze iets.
Hij keek. Maar zijn kijken was zo ontspannen, dat ze moeiteloos en zonder enige gêne, haar rokzoom nog verder opgetrokken zou hebben als ze er niet te opvallend voor had moeten verzitten.
“Mag ik?” Klonk hij te beleefd.
Ze zag dat hij zijn hand voorzichtig op haar dijen legde op een manier die bijna devoot aandeed. Het voelde aangenaam. Ga door, dacht ze, en omdat hij dat ook dacht, schoof zijn hand over het zachtste deel van haar dijen tot bijna het randje van haar slipje bereikt werd.
Tot zover kun je gaan in een grand-café, dacht ze dat hij vond. En verder ging hij niet. Maar verder wilde zij wel. Niet tot het uiterste, maar wel de spanning binnen het schemergebied van nog in te tomen opwinding. Stil genieten van zijn raffinement. Ergens met hem alleen zijn waar wel veel kon en het ultieme niet uitgesloten werd.
Ze vond het een lumineus idee: de auto, haar auto. Omgekeerd dus. Een rustige plek, maar niet te rustig, maar binnen haar eigen territorium.
“In mijn auto? Alles mag op een ding na”, zei ze.
“Ik zal niet alles verlangen”, accepteerde hij het compromis.
In de auto hing vrijwel meteen al een stemming die haar beviel. Het stiekeme gevoel van in het donker in een auto zitten schonk haar een opdringerig sensatiegevoel. Het had iets hoerigs, dat haar prikkelde. Een korte vlucht naar iets ontoelaatbaars. Wat was er tegen vulgair genoegen?
Maar het rook spannend: het leer van de bekleding, de vochtige regenjassen op de achterbank, het gevecht tussen haar parfum en zijn lichaamsgeur. In deze beperkte ruimte was er ook nog zoiets als aan elkaar overgeleverd zijn, in een vreemdsoortige gevangenschap gedwongen tot elkaars aanwezigheid. Maar belangrijk was dat het haar auto was. Dat zei niet weg kon gaan als er iets niet beviel. Zij was gastvrouw.
Hier gloorde weer iets van hoerigheid op. Ze schoof haar knieën in zijn richting. Het ging beginnen, wat het dan ook was. Maar het begon. Zijn handen schoven met de behendigheid van een chirurg, vanaf haar enkels tot aan de zoom van haar jurkje. Hij duwde - zo meegaande als zijde is - haar jurkje zover terug dat hij haar dijen tot en met haar slipje zag. Was er genoeg licht om goed zien, vroeg ze zich af.
Het had iets van een stil onderzoek, van een kinderspel, van doktertje spelen. Hij schoof zijn hand tussen haar dijen. Ze begreep dat ze haar dijen iets spreiden moest, wilde deze wending niet in onwrikbaarheid verzanden.
Zacht, alsof het haar eigen vingers waren, streken zijn vingers over de glanzende spanning van haar slipje. De druk was licht en niet banaal. Het milde beroeren begon. Ze durfde niet omlaag te kijken. Langzaam schoof ze iets naar achter, tot ze de koude portierruit tegen haar hoofd en hals voelde wasemen. Zo zat ze in volkomen ontspanning. Het was tergend, dat trage schuiven van zijn vingertoppen, dat nauwkeurige raken van haar clitoris.
“Jij kleine slet”, tierde hij opeens schor als een andere maar driftige man.
Het was de ultieme steekvlam die haar hysterisch maakte. Ze vond het ongekend vulgair om haar billen van de stoelzitting op te lichten, en hem zonder iets te zeggen uit te nodigen haar slipje aan flarden te trekken. Een peperduur La Perla-kleinood van rond de honderd euro dat met een felle ruk als een waardeloos propje op de vloermat van de auto viel.
“Je hebt erom gevraagd,” beet hij haar toe terwijl hij haar achterover duwde, met zijn natte mond tergend hard in haar schouder beet en met de pijn die dat bedoelde te zijn maar niet echt was haar aanzette zich helemaal voor hem te openen.
“Ja vergeef me, je mag me straffen…” probeerde ze te stamelen terwijl ze voelde hoe hij zijn gulp onhandig opentrok en zijn pik aan het binnendringende maanlicht blootstelde.
Haar benen stootten mal tegen de portiervensters die ijskoud aanvoelden, haar handen grepen zich vast aan de autogordel van de achterbank. Nog voordat ze hem wilde toeroepen haar vooral pijn te doen bij het neuken duwde hij haar string in haar mond en gromde ze die woorden. Zichzelf proeven aan het slipje maakte het nog erger dan erg en de sensatie die ze onderging schoof in een perfect evenwicht van verlangen en daadkracht.
Maar alsof het nog niet genoeg was verschenen in de vollemaansvond de gezichten van vreemde kerels aan de portierraampjes die het glas met hun steile voyeurisme bewasemden.
“Neuk haar suf,” hoorde ze ze rauw roepen toen ze de flitsende pijn van de brute penetratie voelde en zich met nagels en tanden aan hem vastgreep. En hij neukte haar suf alsof zijn en haar leven er van af hingen. Hij neukte haar zo wild dat de auto danste en de kerels uit verrukking om wat ze zagen op het autodak het ritme met hun vuisten aangaven. Alsof het muziek was. Zoals Bolero van Ravel die in een magische dans tot climax voert, neukte hij haar en liet haar schreeuwen zoals ze nog nooit geschreeuwd had.
“Op haar gezicht, in haar mond, in haar kont,” hoorde ze de kerels krijsen, die het liefst de portierdeuren opengetrokken hadden en zelf hun adviezen op haar geëxploreerd hadden
Maar het sperma dat ze die avond uit haar bloemenjurkje zou moeten wassen als het allemaal echt gebeurd zou zijn zou hij er niet over spuiten, want nog voor ze dit slopende visioen voltooid had, kwam het hoge woord er echt uit.
Nadat hij met een bijna dodelijke bedachtzaamheid zijn glas port teruggezet had en zijn handen devoot vouwde zei hij het echt.
“Ik moet je zeggen dat ik heel erg ouderwets ben.”
“Ouderwets?”
“Ja, geen intimiteit voor het huwelijk.”
“Wat een geruststelling”, zei ze.
Ze stond op, trok haar mantel zwijgend aan, keerde zich naar hem toe met een wufte beweging zodat hij nog even met haar parfum overladen werd en verliet het etablissement zo ongenadig heupwiegend dat de half ingeslapen stellen even dachten dat hun laatste uur geslagen had.
Soms, heel soms gaat er niets boven zelfbevlekking, dacht ze terwijl ze in haar auto stapte. Maar was het geen schrale troost dat ze haar zomerjurkje niet uit hoefde te wassen?
|
|
|
0
Comments
|
|
De Nederlaag
|
Posted:Nov 30, 2014 1:51 am
Last Updated:Feb 6, 2015 11:44 pm 43421 Views
|
Toen brak het moment aan dat het gesprek dat zo innemend en gezellig leek en het begin moest zijn van een onmogelijke relatie, een definitieve wending kreeg. Ze had er net zo vaak over gefantaseerd als over mooie pastorale bloementuinen, lieflijke knuffeldieren en een rijk leven vol kunst en literatuur.
Maar nu ze door Helena, voor wie ze naast verachtig ook een hemelhoge bewondering koesterde, naar haar eindbestemming gevoerd werd, beklom haar toch een gevoel van diepe schaamte. Want nadat Helena al die tijd op haar ingepraat had en Elise zich als een braaf luisterende leerlinge gedragen had, kon de enige logische stap zijn dat Helena haar met diep stemgeluid beval meer van zich te laten zien. En dat meer van zich laten zien klonk als een bevel, als een donderslag bij heldere hemel, als een schot met hagelgeweer op een tamme fazant.
“Kleed je voor me uit, Elise.”
De woorden waren ieder afzonderlijk misschien nietszeggend, maar tezamen tot een zin aaneengeregen zei ze in werkelijkheid “Elise, ik wil je naakt zien, alle details van je lichaam aan een diepgaand onderzoek onderwerpen”.
Nee, het voelde zelfs nog erger. Het was een keuring. En het ergste was dat Helena die zin ook nog uitsprak met een sinister leedvermaak in haar grijsgroene ogen.
Dat een docent kunstgeschiedenis zo met een studente omging, kon natuurlijk het daglicht niet verdragen, maar de heimelijkheid was al eerder ontstaan toen ze tijdens colleges Helena met blikken van vochtig verlangen aangestaard had en de eerste uitnodiging voor het samen drinken van een kopje cappuccino niet lang op zich wachten liet.
Waar Helena een opvallende kalmte uitstraalde, had Elise zich nerveus gedragen en haar koffiekopje zo onhandig aan haar lippen gezet dat de koffie over haar bloesje droop. En was het niet zo dat Helena zichtbaar van deze onhandigheid genoot en er haar superioriteit mee uitstraalde? Dat het niet alleen fysieke maar ook intellectuele superioriteit was voelde nog erger en tegelijk ook zo ontzettend tegenstrijdig zalig.
Misschien was er niets dat ze liever voor Helena deed dan zich uitkleden. Misschien, want naast het gevoel en vooral verlangen naakt voor haar te zijn, voelde ze ook het grauwsluier van schaamte rondom zich hangen.
Hoe superieur Helena zich dan ook mocht gedragen, de jeugdige schoonheid die Elise vertegenwoordigde steeg uit boven wat Helena te bieden had, want met haar veertig jaar moest ze het vooral van haar superieure kennis op het gebied van de kunsthistorie hebben. Maar of Elise de bewondering die ze voor haar koesterde slechts daarop baseerde, was misschien niet overtuigend, want was het ook niet de androgyne attitude van Helena die haar zo beroerde?
Ook al had Helena eerst een lange causerie over het cultuuridioom van het oude Venetië gehouden - een wankele weg die langs smalle paadjes tussen diepe ravijnen voerde - via Venetië en Venetiaans glas ging het uiteindelijk naar de alleen voor ingewijden bekende collectie.
Dat Elise er wel weet van had was omdat Helena haar er zelf over verteld had. Over haar historische verzameling objecten waarmee ze haar het grote wonder kon schenken. Ze lagen in vitrines op sokkels als dode dieren opgebaard. Van hout met kunstig uitgesneden slangenkoppen uit Azië, tot en met sierlijk gevormd glas zoals alleen de oude Venetianen dat konden.
Toen Helena haar langs de vitrines had laten gaan had ze haar even aangeraakt en toegeluisterd dat ze ze graag uit de vitrine wilde halen om…
Helena zonder vond ze al een heerlijke dreiging, Helena met voelde zo gevaarlijk als een toorts bij een rieten dak.
Natuurlijk wist Elise waar dildo’s voor gebruikt werden en dat die Helena de macht schonken dingen met haar te doen die normaliter alleen mannen met haar konden doen. De antieke verzameling dildo’s maakte Helena nog machtiger dan ze door haar eminente kennis op kunsthistorisch gebied al was. Wat stelt een wesp nog voor als die niet nijdig steken kunnen? En was het niet zo dat Helena soms heel nijdig kon zijn als tijdens colleges een schijnbare desinteresse onder haar studenten leek te ontstaan?
Het moment voelde nog heel mild toen ze zich begon uit te kleden en Helena haar in diepe gepeins en met het glas bourgogne walsend bekeek. Terwijl Elise onderging dat haar huid naarmate ze bloter werd kouder voelde, begon ze innerlijk te gloeien. Helena’s hooghartigheid tartte haar zielenrust en stak haar in vuur en vlam.
Toen het dan eindelijk zover was dat Elise de laatste belemmering uitgetrokken had voelde het als een brute vernedering dat Helena het tot dood vogeltje ineen gerimpelde slipje van de vloer raapte en haar neus met een diep gesnuif erin drukte. Zo vernederend was ze nog nooit behandeld, zo krenkend dat ze het intiemste van het intiemste prijs moest geven.
Maar was het ook niet een uiting van zwakte dat Helena zich liet bedwelmen door het bitterzoete aroma van het delicate kleinood dat ze de hele dag gedragen had? Lag hier niet ook iets van de overwinnaar overwonnen? Had Helena hier haar zwakte niet getoond om die met de kille wreedheid van een meesteres af te straffen?
Vragen die er niet meer toe deden toen Elise zwijgend en roerloos door haar halfgesloten ogen zag hoe Helena haar benaderde om een slagveld in haar lichaam te ontketenen. Had ze haar aan de rivier nog onlangs fier als een Hun te paard in galop gezien en vol bewondering gefantaseerd dat zijzelf door Helena bereden zou worden, nu zou ze die foltering dan eindelijk doorstaan.
Toen ze getroffen werd door het Venetiaans glas van de dildo, kon ze het wel uitzingen van pijn die in genot smolt, ware het niet dat de wilde tongzoen van Helena dat haar smadelijk verhinderde.
|
|
|
0
Comments
|
|
Mars funebre (slot)
|
Posted:Nov 9, 2014 6:25 am
Last Updated:Feb 6, 2015 11:47 pm 43892 Views
|
DD had gezegd dat de absolute vervolmaking van haar onderwerping aan hem snel naderde dus wachtte ze als door een koortsepidemie getroffen gespannen af. Het onweersgedonder, zo voelde het, kon ieder moment uitbreken, want wist ze, er ontbrak een essentieel facet aan de relatie die ze met DD had. Op enkele kleine terechtwijzingen na, was er niets dat wees op enig sanctiebeleid. En nu ze zich intussen goed inlezen in wat precies het daddyomschap inhield lag daar de enige tekortkoming die ze DD zou kunnen verwijten. Haar lievemeisjesgedrag kon weliswaar geen redenen voor een vorm van sanctie zijn, maar bestond het daddydomschap niet ook uit een kat-en-muisspel tussen mentor en pupil?
Hij mocht Estelle dan tot vraatzuchtige cheetah omgevormd hebben, hoger op de lader van het kwellen dan een melange van subtiel vernederen en grensoverschrijdend genot waren haar confrontaties met Estelle niet gegaan.
Was Estelle niet zijn vooruitgeschoven pion die de grenzen moest aftasten hoever het spel van vernederen gaan kon? Dan mocht het aan straf ontbreken, de vernederingen waren er wel degelijk en gingen in fortissimo, net zoals de perversiteiten, waarvan niet bekend was of ze uit de koker van DD of Estelle kwamen.
Ze zaten ze bij The Edwardian, een etablissement met een klassiek concept waar de plaatselijke intelligentsia aan de leestafel in indrukwekkende magazines zat bladeren, als kleine meisjes warme chocolade te drinken om een beetje op te warmen. Buiten een sneeuwjacht door de sombere straten, binnen de warme oogopslag van Estelle, die slagroom van haar volle lippen likte. Zo mooi, dat ze moeite had zich te bedwingen mee te likken en met haar tong Estelle’s mond binnen te dringen. Ze verlangde naar haar bittere spuugsmaak die dronken maakte als ze die inslikte.
DD zouden ze in de Edwardian treffen om iets te doen wat haar compleet zou verrassen. Met dat in haar gedachte waren haar emoties weer in een lawine geraakt en zag ze zich al in zo’n seksshop staan waar DD de vreselijkste objecten voor ze zou aanschaffen. Ranzige mannen zouden over hun schouders meekijken en DD zou glunderen van trots dat hij zijn bezit van banale van speeltjes voorzag.
“Ik moet een beetje op je letten van DD,” verbrak Estelle de stilte die tussen hun geheerst had sedert de serveerster met een verbazingwekkende ongeïnteresseerd de twee glazen warme chocolade voor hun neus neergekwakt had.
“Als Waakhond?”
“Meer als wolvin die het roedel leidt en je weet dat ik bijtgraag ben.”
“Ja, dat weet ik ondertussen wel,” zei ze op bewust ironisch toontje en met de pijnlijke bijtplekjes op haar intiemste plekje.
Ze keek Estelle met een opzettelijk overdreven verlangen aan en hoopte op een vonkje in de winterkoude. De nabijheid van Estelle was toch al hoopvol als het om spanning ging.
“Ik ben de gedelegeerde van DD dus mag ik alles met je doen,” grijnsde ze plagerig.
Dat in deze opmerking al heel veel meer vonkjes dan dat ene vonkje waarop ze hoopte verscholen gingen kwam zalig aan.
“Alles?”
“Ik mag je alles opdragen wat ik wil en kan je straffen wanneer ik dat wil.”
“Tenzij ik me eraan onttrek.”
“Muiterij? Ik denk dat je je verslaving aan onderdanigheid onderschat,” zei Estelle terwijl ze schandelijk sensueel het laatste restje slagroom van haar lippen likte,
“DD heeft je helemaal in de mangel en ik ben zijn rechterhand in dit wrede regime.”
Estelle greep haar hand impulsief en kneep erin tot het bijna pijn deed maar ze desondanks geen krimp gaf omdat ze heimelijk hoopte dat het verder zou gaan tot het wel echt pijn zou doen. Pijn was een nieuw element in het meer stromenland van hun ménage à trois.
Op de enkele fragmentarische momenten van seksuele pijn bij de penetratie na, en de vernederingen die ze had ondergaan door als een zielig vogeltje met opengesperd snaveltje DD’s “gulle gift” in ontvangst te nemen, was pijn de grote afwezige in de relatie die ze met DD en Estelle had.
Uitgerekend op het moment dat ze hoopte dat Estelle haar hand echt zou kwellen brak het moment van de verrassing aan. En die bleek niet uit het bezoek aan een seksshop te bestaan maar uit een onthulling.
“Tralalalala, roffel de roffel, maak je borsten maar nat, want hier komt de verrassing, Esmee.”
Ze vond Estelle’s provocerende glimlach bijna aandoenlijk, want helemaal gelukt was die niet. Wat echter wel lukte was de onthulling.
“Ik moet je iets bekennen.”
“Wat moet je me bekennen?”
“Dat je het slachtoffer bent van een complot.”
“Hoezo, slachtoffer van een complot.”
“Dat wordt een lang verhaal, Esmee.”
“Ik heb de tijd.”
“Het begon toen ik je voor het eerst in de mensa van de universiteit zag en meteen verliefd op je werd. Ik was vastbesloten dat ik je wilde hebben. Sedert dat moment was ik geobsedeerd en wilde ik je voor mij een DD inpalmen.”
“Hoe bedoel je, je kent DD amper twee weken.”
“DD is mijn vriend en minnaar. Mams had ooit in een zucht naar het grote geld een stormachtige relatie met hem, maar zij verdween gefrustreerd uit zijn leven en ik bleef.”
“Je bedoelt dat het geen toeval was dat DD bij het Mahler-concert…”
“Geen toeval. Je koketteert nogal met je goede smaak en hoge culturele niveau en vertelde aan wie het maar wilde horen dat je naar de vijfde van Mahler wilde en dat je na de lunch kaarten ging kopen. En omdat ik heel goed ben in stalken hoefde ik maar achter je aan te lopen en na jou de mevrouw aan het loket om een stoel naast jou te smeken. Klein risico was dat DD niet naast je maar naast tante Barbara kwam te zitten. Maar ik taxeerde dat je je aangetrokken zou voelen door de charmes van DD. Was het toen niet gelukt dan had ik nog bozere plannetjes klaar om een confrontatie uit te lokken. “
De vraag of deze onthulling van Estelle geen verzinsel was kon ze niet beantwoorden, maar het idee dat Estelle het mooie domme blondje was, kon er wel mee naar de schoothoop. Dat Estelle naast verleidelijk ook satanisch en dubbelhartig was, bracht haar diep gekoesterde masochisme echter op een nieuw kookpunt. Was het niet juist het slechte in de mens dat haar verlangen naar obscure ervaringen voedde? Voelde ze al tomeloze bewondering voor Estelle, deze onthulling vergrootte die tot kolossale proproties.
“Maar…,” begon ze, want er waren in de onthulling te veel maren die bleven kleven, “Maar als je door mij geobsedeerd bent, waarom moest DD er dan aan te pas komen?”
Het lijkt complex maar is in werkelijkheid heel simpel. Je bent mijn geschenk aan DD, en DD’s geschenk aan mij. Je was ons complot. Toen DD je foto’s zag was hij meteen idolaat van je.”
“Mijn foto’s?”
“Weet je nog een jaar geleden toen ik op het idee kwam om met een paar medestudentes een strandhuisje aan zee te huren?”
“En?”
“Dat was alleen om je in bikini op de foto te krijgen zodat DD die tot op de millimeter uitvergroot kon bekijken. En gelukkig ging je na lang aarzelen net als wij ook toples. Eigenlijk had ik je toen al willen pakken, maar DD vond dat we er de tijd voor moesten nemen. Wild moet versterven wil het lekker smaken, zegt de jager DD. En voilà, hier zit je op je lekkerst.”
En opeens begreep ze waarom Estelle de fantastische onthulling juist in de drukke Edwardian aan haar deed. In de drukte zou ze niet ontpoffen en in gekrijs tegen haar uitvallen maar met ingehouden boosheid de onthulling aan moeten horen. Als het waar was dan kon Estelle goed toneel spelen. Maar had ze dat al niet eens laten zien door een volmaakte Lady Macbeth te spelen bij de voorstelling van het studententoneelgezelschap?
Ze besefte dat de rol van Lady Macbeth haar op het lijf geschreven was, want hadden sommigen in het personage niet het conflictueuze samenvloeien van mannelijke en vrouwelijke eigenschappen verondersteld? In Estelle scholen mannelijke drift en vrouwelijke aantrekkingskracht. Het fatalisme, dat Lady Macbeth de dood in dreef, maar dat ze wist te sublimeren door met DD intriges te plegen, was subliem
Estelle als Artemis, de godin van de jacht, die haar nagels uitgeslagen had toen ze met haar tong de honingdraadjes van haar clitoris likte. Diep in haar ziel hield ze van satanische meisjes en was ze in staat in de drukke Edwardian voor haar op de knieën te vallen en haar vagina te kussen.
“DD komt ons zo halen. Nu je precies weet hoe het zit nemen we je mee naar ons paradijs.”
“Het appartement?”
“Nee, de villa, die heet het paradijs. Het paradijs van het zinnelijk genot, waar het hedonisme en epicurisme hoogtij vieren. Schandelijk wentelen in genot.”
“Jullie spelen met vuur,” probeerde ze nog geveinsd tegen te stribbelen. In haar ziel was ze het er geheel mee eens dat ze in deze intriges het middelpunt zou zijn van de seksuele willekeur van Estelle en DD, maar dat openlijk toegeven zou het spel bederven.
Toen DD, alsof het tot op de seconde getimed was, aan hun tafel verscheen, was het beeld dat ze van haar positie had zo perfect dat het de Gulde Snede was, zoals die kunst en muziek weet te vervolmaken. Zo perfect dat je zoiets alleen in een roman zou kunnen verzinnen.
“De auto staat moeilijk geparkeerd, we gaan maar meteen,” klonk DD vriendelijk, maar dat het een commando was waaraan ze zich maar te houden had was duidelijk.
Alweer samen op de achterbank zoals de keer dat Estelle haar te grazen nam, maar nu stilletjes in spannende afwachting van hun bestemming, zochten ze elkaars handen in omstrengeling. Ze genoot van de koele vingers van Estelle, die er zo heerlijk parmantig bijzat, dat ze zich het liefst voor haar knieën geworpen had om te smeken haar te mogen likken.
Via landweggetjes ging de tocht door de dorpen die ze als plattelandsmeisje kende en waar ze in een diepe bewondering voor het landleven menig keer met haar paard gereden had.
Voelde DD haar zo sterk aan dat hij haar door haar eigen geboortestreek voerde om haar emoties in een snelkookpan te zetten? Hoe heerlijk kon psychologische wreedheid soms zijn als ze er zelf slachtoffer van was. Angst is onderdeel van het verdedigingsmechanisme om gevaar te mijden, maar hier was het zo opwindend dat het leek alsof ze ieder moment in een orgasmekreet kon uitbarsten.
De villa was in ruige bosschages verscholen. Door het winterlicht van de late middag beschenen had het zelfs iets feeërieks. Het was een havezate die waarschijnlijk ooit door een landeigenaar die pachters uitbuitte neergezet moet zijn. Een glorieus uitzicht over de landerijen voor de landheer, maar nu met DD als eigenaar als connaisseur van geraffineerde erotiek.
Het was de symboliek die het hem deed toen Estelle haar aan de arm via de garage als overwinningstrofee de villa binnenvoerde. Maar het vertrek waar ze binnengeleid werd voldeed in het geheel niet aan het beeld dat ze van DD had. Het was de smakeloze kitsch van in gemeen soort ivoorkleur dat voor wit moest doorgaan. Het moest imponeren door protserigheid.
Was het daddydom-thema niet ook een vorm van edelkitsch van popperige jonge vrouwen die zich als lollymeisjes gedroegen? Met het quasismaakvolle interieur van DD lukte dat heel goed. Alsof het een dubbele bodem was van DD haar met dit samenraapsel van kitsch te hypnotiseren.
De kunst aan de wand was quasikunst van reproducties van jonge vrouwen in frivole houdingen. Er waren beelden in albast van torso’s van meisjes in ballethoudingen. En het allerergste waren de witte meubelen die er zo besmettelijk uitzagen dat het bijna pijn aan haar ogen deed. Was dit het paradijs of de hel van de wansmaak?
“Vind je het net zo lelijk als wij?” zei Estelle tot haar grote verwondering.
Beamen durfde ze het niet om DD niet te schofferen, maar dit leek niet op het paradijs maar op het summum van gelikte lelijkheid, en ze keek Estelle met smekende blik aan het zware oordeel van haar ogen af te lezen.
“Esmee, dit vraagt uitleg, vind je niet? In dit soort interieurs voelen intelligente meisjes die zich aan hun heer en meester geven zich vreselijk opgelaten. Het is een kopie van een chique bordeel waar de nouveau riche zich tegen hoge honorering komt vermaken. In dit walgelijke interieur het onderspit delven is het maximale dat je als hoogopgeleid sletje kunt bedenken. Want eerlijk is eerlijk, je bent een hoogopgeleid sletje dat genadeloos diep valt. Hier ben je niet meer dan een hoertje, een escort, een snolletje. Hier laat je alles met je doen wat de cliënt met je wil doen.”
“Cliënt?”
“Ze staan in de rij voor je. Iedereen wil het nieuwe meisje, dus hier is cliënt numero uno.”
De man die fier het schijnheilig witte vertrek binnenkwam maar door een Venetiaans masker onherkenbaar wilde zijn, bestormde haar niet meteen, maar benaderde haar met trage passen zoals een hyena traag een prooi tart alvorens het toeslaat. En als ze niet een sterk gevoel voor visuele details had zou ze misschien niet doorgehad hebben dat de man die haar watertandend en met zijn dreigende erectie besloop DD was. Maar die moedervlek op zijn schouder en ook dat fiere loopje, waren toch de typische kenmerken van DD die hij ondanks zijn masker niet verhullen kon.
Dat ze het spannende toneelstukje begerig meespeelde maar met een diepbedroefde blik veinsde haar lot vreselijk te vinden, moet het voor DD en Estelle nog spannender gemaakt hebben. Maar hoe volwassen het spel ook voelde, ergens was het ook heerlijk infantiel te zwelgen in deze scabreuze fantasie.
Dat kon ze DD wel nageven, hij had zo veel stijl dat hij in staat was haar in een stijlloos interieur mee te slepen in haar eigen favoriete fantasie. Het chique hoertje zijn dat na afgedwongen offer vaderlijk door DD getroost zou worden, was een schandelijk zalige vondst.
Uitgeput en zo grondig toegetakeld dat Estelle uren nodig had haar te troosten, voelde dan ook als treurspel en klucht tegelijk. Gelukkig was het de enige kamer die DD aan smakeloosheid had onderworpen, zodat ze nog lang en gelukkig door konden gaan met het exploreren van fantasieën.
Bij een fles Moët & Chandon danste ze met Estelle op een mars funebre, maar niet die van Mahler maar op de lichtvoetige “Marche funèbre d'une marionette” van Charles Gounod met DD als vaardige poppenspeler.
|
|
|
2
Comments
|
|
Ongelijke strijd.
|
Posted:Nov 8, 2014 12:39 am
Last Updated:Aug 6, 2020 6:58 am 41659 Views
|
Hoe capricieus ze ook was, zodra haar heer op zijn spreekgestoelte zat en haar toesprak was ze een en al oor en schonk ze hem de aandacht die hij volgens haar diepste intentie verdiende. Begiftigd met grote kennis, rijke levenservaring en indrukwekkend stemgeluid, mocht hij haar met zijn woordenstroom imponeren en temmen. Maar was haar timide houding niet een klein beetje gespeeld om hem het gevoel te geven dat hij haar bezat? Was haar masochisme niet ook een zweem van schijnheiligheid zodat niet zij maar hij als enige schuldig was aan de immorele daden die er uit voort zouden vloeien?
Soms zijn meisjes geraffineerd in het bespelen van hun heer en zo ook die middag, toen ze hem urenlang op zich in liet praten tot het moment aanbrak dat ze betoverd door zijn woordenstroom uit haar gerieflijke houding verrees en haar japon in een stemming van nederigheid uittrok.
Terwijl het kaarslicht door haar vallende japon en lingerie flakkerde en tere rookpluimen veroorzaakte, bekeek hij haar ranke lichaam met secuur taxerende blikken. De schaamte en vernedering die zijn onderzoek haar schonken maakte haar overtuiging van de noodzaak hem te dienen nog groter dan die al was.
Dat ze in haar behaagzucht hem ertoe verleid had haar te verleiden, maakte het spel dat ontstond misschien nog inniger, seksueel attractiever en genadeloos zalig. Seks kon soms zo ontzettend saai zijn, besefte ze. Maar bevangen door geveinsde onschuld en bedreven door een expert op het glibberige terrein van de onderwerping, voelde seks explosief als de Krakatau toen die in 1888 uitbarstte.
Met zo veel geweld was zo nog nooit genomen, bezeten en bevredigd. Plompverloren op het Bachtiar-karpet gesmeten, dierlijke bekropen, venijnig gestreeld en gelikt.
Dat hij haar niet alleen seksueel binnendrong, maar ook haar psychische diepten bereikte, voelde als de ontdekking van de hemel. Er was dus toch meer tussen hemel en aarde, voelde ze terwijl ze zich gedwee gewonnen gaf aan zijn ijdele lust haar aan zich te onderwerpen.
Dat de vaas op de biedermeier chiffonnière begon te wankelen mocht niet verhinderen dat hij zijn tempo verhevigde en het vocht van haar extase als lava vloeide. Hij mocht dan krassen in haar ziel aangebracht hebben, de krassen van haar nagels op zijn rug en biceps leken weerwraak en allerminst uitingen van een deemoedig gestemd meisje.
Mocht hij haar getemd hebben, hij kwam meer gehavend uit de strijd dan zij. Om nog maar te zwijgen over het oneerlijke feit dat zij vijf en hij slechts een extase als winst binnengehaald had, zodat de vraag gesteld moet worden, wie hier wie de baas was in deze ongelijke strijd.
Bij het bone China-kopje thee bijkomen van alle emoties mocht misschien baten, maar terwijl ze hem met stille bewondering aankeek, zat ze alweer van ongeduld te popelen zich door hem te laten imponeren. Opgepast dus voor stille meisjes met diepe gronden.
|
|
|
1
comment
|
|
Het boudoir van juffrouw M.
|
Posted:Oct 31, 2014 2:34 am
Last Updated:Jul 22, 2020 7:11 am 40199 Views
|
Ze was een eiland in een ziedende zee voor mij. De juffrouw die venijnig naar me keek tijdens de biologielessen,die ik nauwelijks interessant vond omdat ik háár biologie spannender vond dan haar wijze lessen.
Ze kon een bewaakster in uniform zijn van een cellenblok van een vrouwengevangenis. Maar daar was ze toch weer veel te beschaafd voor en zeker niet het type dat tegen de ruil van fysieke gunsten, aardige dingen terugdeed voor gedetineerde meisjes. In gevangenissen zitten meisjes en vrouwen die iets op hun geweten hebben, en meer dan zondige fantasieën had ik niet. Maar vrijwel dagelijks verzon ik dat ze mij ontvoerde naar haar boudoir waar ze over mij kon beschikken op elke manier die ze wilde. En omdat mijn fantasieën verder reikten dan wat ik werkelijk kon, had zich tussen juffrouw M. en mij een diepe band ontwikkeld die bij vlagen zover ging dat het daglicht er zelden kwam.
Je zou maar geboren worden met biseksuele gevoelens en tijdens nachtelijke uren bezocht worden door juffrouw M. Zo precies zij voordeed hoe je een kikker kon laten lijden, zo precies deden haar handen dingen met mij die een veilige maar zalige lijdensweg voor mij waren. Want in fantasieën zijn alle handelingen, hoe erg ook, altijd zonder risico. Hoewel er obsessieve verlangens uit voort kunnen vloeien en orgasmen soms zo hevig kunnen zijn dat in het magische geweld ervan het soms lijkt dat het plafond spontaan omlaag kan storten.
Sedert juffrouw M. uit mijn omgeving verdween bleef de perceptie van haar personage aan mijn zielenrust knagen. Soms zag ik de soort juffrouw M. ergens winkelen, of in een bus of trein, of in een manege.
De meest indringende versie van juffrouw M. zag ik tijdens een dressuurwedstrijd waar ik zelf ook aan mee deed. Ze was rond de 40 jaar, haar witte rijbroek was als een huid zo strak gespannen. Nadat ze afgestegen was zag ik waar haar benen tezamen vloeiden de stof haar venusheuvel zichtbaar maakte, en als er niet zo veel mensen omheen geweest waren, ik in staat was in totale verwondering acuut op mijn knieën neer te storten met de smeekbede mij als haar bezit te accepteren.
Maar zulke dingen doe je niet bij een dressuurwedstrijd en dus zag ik met lede ogen toe hoe ze zich met haar androgyne lichaamstaal voor haar succes liet feliciteren. Is er iets spannender dan een pezige amazone van middelbare leeftijd die met een rijzweepje en sporen haar paard tot vernederende handelingen sommeert, gleed als zondige vraag door mijn emoties. Haar bewegingen in draf of nog erger, in galop, boden me inzicht in hoe ze zich bewegen zou als ze mij… ! Eerst milde golfjes met daaropvolgend het wildere en onbeheerste bewegen, tot het over zou gaan in brute stoten die tot in mijn zenuwcellen zouden doordringen als het diffuse grensgebied tussen pijn en genot
In het visioen dat door genot veredeld wordt, liet ik me meeslepen in fantasieën die steeds eindigden in het boudoir van mijn onderwerping. Er stond een grote canapé die het altaar was van het rituele genot waarop ik gedoemd was mijn lust- en pijnoffer aan juffrouw M. te brengen.
“Je bent op tijd,” zei ze op de voor haar bekende hese toon waarmee ze haar leerlingen ook beval een levende kikker te ontleden.
“Ik wilde me stipt aan de afspraak houden.”
“Klokslag 8 uur is inderdaad stipt. Maar minder stipt is wat je aanhebt.”
“Ik wist niet dat u het anders wilde.”
“Je kon weten dat ik je naakt wil ontvangen. De andere meisjes weten dat wel.”
“De andere meisjes?”
“Ik ben de eigenares van meer meisjes, dus stel mijn geduld niet op de proef.”
“Ik zal me uitkleden.”
“Ik zal toekijken.”
Uitkleden voor Juffrouw M. voelde ongeveer als de heerlijkste vernedering die er te bedenken viel. Met haar kennersoog zag ze ieder lichamelijk oneffenheidje en aarzeling waar schroom een schaduw over het genot dreigt te werpen.
“Ook je behaatje en slipje,” zoemde haar stemgeluid diep, toen ik leek te aarzelen waar zij snelheid van mij verlangde.
“Je bent leuk om te zien, maar of je ook lekker bent vraagt om een nader onderzoek. Ik ben benieuwd of je met de andere meisjes kunt wedijveren.”
“Wedijveren?”
“Alleen de beste meisjes verdienen een goed rapport.”
“Wat moet ik doen om een goed rapport te krijgen?”
“Heel erg gehoorzaam en een heerlijke minnares zijn.”
“Maar ik heb geen ervaring.”
“Dat heeft geen enkel meisje. Al doende leert men, dus zal ik je in deze les leren wat je weten moet.”
Dus stelde ik me leergierig op toen juffrouw M. mij aan mijn arm naar de canapé trok en op mijn rug duwde. Terwijl ze naar me bleef kijken en me belerend toesprak kleedde ze zich uit.
“Wat je moet onthouden is dat je niets weigert en voor alles openstaat. Taboes slechten we en wat je misschien ooit aangeleerd was als smerig wuiven we triomfantelijk weg. Vergeet alles wat je tot nu toe geleerd of aangeleerd hebt want het stond je genot in de weg. Wees een lief en gehoorzaam meisje voor me. Beloof je me dat?”
“Ja, juffrouw dat beloof ik u,” zei ik zacht, nog in een stemming van schaamte verkerend en niet wetend wat haar regime precies inhield.
Toen ze zo opeens voor me verscheen, heel erg naakt en haar bril beslagen door de opwinding, begon ik te voelen wat ze bedoelde. En ik voelde nog meer toen ze in haar machtige handen een rijzweepje boog. Van rijzweepjes wist ik als gedreven amazone alles en deze was de Fleck Swarovski die ik mezelf als arme studente niet kon permitteren, maar die zij met genoegen hanteerde om mij te beleren. En de symboliek werd mij meteen duidelijk: zij werd mijn amazone en ik zou door haar zadelmak gemaakt worden tijdens een nachtelijke rijtoer
“Je benen wijd liefje, ik wil je beoordelen.”
Het flapje van het rijzweepje streelde even teder als dreigend over mijn dijen voor mocht ik niet snel genoeg mijn benen voor haar openen. Heerlijkheid en kwelling kunnen elkaar soms ongenadig dicht benaderen.
“Liefje, je hebt een prachtig roze roosje en ook al een beetje bedauwd door de opwinding, zie ik. Mooie spinseldraadjes die ik graag wil proeven. Maar voorafgaande een kleine vuurproef.”
“Een vuurproef?”
“Ja meisje, draai je maar even op je buik.”
Met nog op mijn netvlies het dreigende buigen van het dure rijzweepje en door mijn tengerheid lenig, deed ik wat juffrouw M. mij opdroeg. Nimmer had ik me zo onderwerpen gevoeld als toen ik daar zo op mijn buik lag en zij die mij opeiste, alles met me kon wat ze wilde.
“Je hebt een mooi kontje, meisje, en je beide lustmondjes kunnen makkelijk de toets der kritiek doorstaan,” zoemde haar stem hommelachtig tot mij door.
Zo wreed ze voordeed hoe je tijdens een biologieles een kikker kon martelen, zo wreed bespeelde ze mijn intiemste plekjes met het rijzweepje en haar wriemelende vingertoppen. Was dit de vuurproef? Was dit genot of kwelling?
“Meisje, bijt maar even op je lippen want nu komt het. De generale voordat ik je opneem in mijn stal van elitemeisjes en je vastspeld in mijn vlinderdoos. Als je dit doorstaat, slaag je voor je examen.”
Achter mij klonken spoedig de eerste maten van een meisjeskoor dat op de klanken van het "Miserere" van Gregorio Allegeri zong:
“Wees mij genadig, o juffrouw M, naar Uw grote barmhartigheid.
En naar de grootheid Uwer barmhartigheden, delg mijn overtredingen.
Was mij geheel van mijn ongerechtigheid, en reinig mij van mijn zonde.
Want ik ken mijn overtredingen, en mijn zonde is steeds…"
De zalige klanken van het koor waren, o grote contradictie, het begin van de onzalige geluiden van het krachtig neerdalen van het rijzweepje op mijn billen:
dzinggggg, dzinggggg, dzinggggg, dzinggggg, dzinggggg, dzinggggg…
Voor ieder levensjaar een tik op mijn billen. Het aanbrengen van de 22 stigmata had ik weliswaar kermend en met betraande ogen ondergaan, de vuurproef had met glans doorstaan en nu wachtte mij nog slechts het fysieke genot waarvoor juffouw M. mij voorbestemd had.
“Meisje,” gromde ze als een roofdier dat op het punt stond een prooi te bemachtigen, “nu ben je helemaal van mij en ga ik je bespringen.”
“Wees mij genadig, o juffrouw M,” begon ik te kermen toen ze mijn bedauwde roosje doorkliefde met haar zwaard der lusten en mij met een diep gehijg en een bruut ritme begon te neuken.
Haar nagels schreven kwalijke woorden in mijn huid terwijl ze met volle kracht de canapé aan een aardbeving onderwierp en mij in een hopeloze tweestrijd tussen pijn en genot meesleepte. Als de neonlichten in een mistige film noir die eindeloos aan- en uitgaan en sleurde ze me dan weer de duisternis, dan weer het felle licht binnen met haar wilde stoten.
Maar voor mijn extase het allerhoogste bereikt had viel ik gefrustreerd naast mijn bed en met mijn neus op de harde feiten die mij met koude stem vertelden dat dit slechts een visioen was en dat Juffrouw M. weliswaar een wrede biologielerares was, maar toch zeker niet die duivelse meesteres die ongehoorzame meisjes tijdens de kleine uurtjes met een strap-on komen martelen.
Nee, geen striemen op mijn billen maar blauwe plekken van een nachtelijke val uit bed. Ik had beter moeten weten.
|
|
|
1
comment
|
|
Jean-Léon Gérôme en de stille aanbidding
|
Posted:Oct 24, 2014 5:52 am
Last Updated:May 9, 2015 8:24 am 36177 Views
|
Al op jonge leeftijd bekeek Esmee met van opwinding betraande ogen en gloeiend gezicht de reproducties van de schilders van het oriëntalisme. Het eerste schilderij in dat genre dat haar zinnen begoochelde was van de Franse schilder Jean Auguste Dominique Ingres en toonde een kluwen van naakte vrouwen die wachtte. Ja, op wat? Want vroeg ze zich ongerust af, waarop of op wie zouden naakte vrouwen in een harem wachten.
Juist het ontbreken van de invulling schonk stof tot diepzinnig nadenken en opgekropte fantasieën. Maar het werd nog erger toen ze het schilderij van Jean-Léon Gérôme zag waarop te zien was dat een slavin door een mogelijke koper als een paard in de mond gevoeld werd. Zoiets oneervols en vernederends had ze nog nooit gezien.
Dat juist dat schilderij haar fataal werd en ze zich liet meetronen in obscene fantasieën waarin zijzelf het middelpunt was, was misschien ooit de bedoeling geweest van de schilder. Want was het niet zo dat in de negentiende-eeuw de schilders van het oriëntalisme de odalisken in de harems van het Midden-Oosten idealiseerden om de coterie op te winden en te behagen, zoals Luis Buñuel de fantasieën in een chique bordeel van Belle de Jour idealiseerde? Ze kon zich heel goed verplaatsen in Séverine Serizy, die ervan droomde heren in een bordeel seksueel te behagen, zoals ze zich ook begon te situeren in de harems van wellustige sultans en sjeiks.
Zoals die man wreed zijn vingers in haar mond stak om de kwaliteit van haar gebit te onderzoeken. Zijn vingers, die wie weet wat gedaan hadden en misschien naar exotische specerijen smaakten. En stond ze daar niet naakt om aan de toegestroomde geïnteresseerden te tonen dat niet alleen haar gebit maar ook haar intieme plekjes de aankoop rechtvaardigden?
In het mystieke licht van het computerscherm dat haar kamer illumineerde zocht ze naar alles wat oriëntaals en Arabisch was. Ze zag interieurs waar in de eeuwen die voorbijgegleden waren waarschijnlijk heel veel meisjes en jonge vrouwen aan de willekeur van hun heer overgeleverd waren geweest.
En ze daalde steeds dieper af tot ze in de catacomben van het zedenbederf belandde en naar naakte oosterse mannen keek die gewapend met getaande penis haar bijna letterlijk met hun spermatozoïden beschoten.
Met maniakale trots stonden ze hun grote pik te showen om indruk te maken op opgezweepte meisjes en vrouwen die met klamme handen iedere millimeter van de verstijfde kolos aflikten en opgewonden fantaseerden dat ze zelf door zo’n groot wonder getroffen zouden worden.
Afdalend in haar oerinstinct waar de ethische geborneerdheid geheel afwezig was, kon ze alles met zich laten gebeuren. Ook dat ze verkocht en gekocht was en meegenomen werd naar zijn harem met de smaak van zijn vingers nog in haar mond. En misschien weldra met nog meer smaken van hem. Hij had haar immers niet gekocht om zijn riante huis met plumeau schoon te wapperen maar om hem seksueel te behagen.
“Hmm, je vais te baiser petite salope,” zei hij in een gebroken Frans, “M'allonge sur le canapé et laissez-moi voir ta chatte!”
Met haar schoolfrans begreep ze dat maar al te goed en omdat hij driftig met een zweep begon te zwaaien vlijde ze zich teer als een veertje neer op de met zijden draperieën beklede bank en poseerde haar kutje met in haar ogen het traanvocht van haar opwinding.
“Masturber salope, je veux te voir orgasme!” Brulde hij haar toe.
“Oh seigneur, je vous en prie ...,” jammerde ze terwijl ze aarzelend haar hand over haar buik richting venusheuvel schoof en van het eerste contact van haar vingerkootjes met het weekdier van haar lust genoot.
En als bezeten door de duivel, begon ze zich te vingeren en lenig met haar heupen te draaien en golven alsof de zweepslagen haar lichaam reeds troffen. Gelikt door het vagevuur van haar lusten begon ze zelfs haar beide tere openingen afwisselend te strelen en folteren. Vingers die binnendrongen en die ze in de gekte van haar extase aflikte alsof ze in honing gedompeld waren.
"Oh seigneur je sens mon orgasme venir. Oh seigneur, maître, le sultan mon seigneur, je désire votre sperme,” kreette ze.
Tot een luide stem haar vanaf de gang terugbracht op de stevige grond van de realiteit.
“Esmee, waar ben je toch mee bezig, je maakt zo’n kabaal.’
“O nee tante, ik repeteer Cantique de Jean Racine van Gabriel Fauré,” Kreunde ze terwijl ze het vlammende orgasme van zich afschudde. En devoot begon ze te zingen, terwijl ze haar tante kalm hoorde wegsloffen.
Répands sur nous le feu de ta grâce puissante,
Que tout l'enfer fuie au de ta voix,
Dissipe le sommeil d'une âme languissante
Qui la conduit à l'oubli de tes lois…
Met een geniepig gevoel voor details snoof ze de spannende geuren van haar vingers die mystiek naar de pralines van de lust roken.
|
|
|
1
comment
|
|
Mars funebre VIII
|
Posted:Oct 16, 2014 10:47 pm
Last Updated:Feb 6, 2015 11:48 pm 34548 Views
|
Het was zo verraderlijk zoetig, dat lieflijke plaatje van die wintermiddag op de ijsbaan, waar ze rondjes schaatsten terwijl DD met een mok warme chocolade toekeek hoe ze in quasi meisjesachtigheid hun verleidelijkheid etaleerden.
Dat Estelle nu ook aan DD toebehoorde was de avond waarop ze voor het eerst met Estelle seks had, een ongeschreven wet geworden. Ook Estelle had gevolg gegeven aan de eis van DD de kimono te laten zakken. Verder dan bekeken worden door DD was het die avond niet gegaan. Maar Estelle had gedwee haar e-mailadres en telefoonnummer bij DD achtergelaten ten teken dat ze continu voor hem bereikbaar en beschikbaar wilde zijn.
Was de dubbele jaloezie die door dat status quo ontstaan was niet op een liederlijk niveau gekomen? Was jaloezie niet de zaligste emotie die er bestond? Het risico dat Estelle haar ontrouw zou zijn met DD. Het risico dat DD haar ontrouw zou zijn met Estelle. Het was niet alleen zwierig schaatsen daar op die schaatsbaan, maar de spanning was in ieder erogeen plekje van haar lichaam voelbaar. Het voelde alsof ze iedere seconde van de dag in een orgasme kon ontbranden.
Nadat ze hun schaatsbeschermers aan de ijzers bevestigd hadden en naar DD stuntelden, was Estelle de eerste die zich verkleumd in DD’s armen stortte. Het was oprecht mooi te zien dat hij haar blozende gezicht in zijn vaderlijke handen sloot en zij zich tegen hem aandrukte. Geen gêne voor de andere aanwezigen op de schaatsbaan. Maar Estelle kon momenten van schaamteloosheid hebben, wist ze van de twee jaar dat ze haar studiegenoot was. Anders dan zijzelf, was Estelle zich zeer bewust van haar aantrekkelijkheid en koketteerde ze er schaamteloos mee.
Toen Estelle tijdens die korte omhelzing naar haar omkeek, waren het haar ogen die vertelden dat dit het ideale compromis was: zij in een seksuele drievuldigheid verenigd.
In de auto zaten ze samen op de achterbank terwijl DD ze naar het appartement ontvoerde voor de demasqué. Ze wist dat het die namiddag ging gebeuren. Het was Estelle die het preludium zette door zich naar haar haar toe te keren en met een diepe tongkus op te warmen. Of DD via de achteruitkijkspiegel naar ze keek wist ze niet. Maar ze hoopte dat hij zag hoe heerlijk ze Estelle’s tongkus vond en hoe ze van haar hand in haar vluchtig opengewerkte broek genoot.
Maar het voelde ook als een complot. Alsof DD en Estelle er over gemaild of getelefoneerd hadden dit zo te organiseren en Estelle het initiatief te schenken. Toen ze door Estelle op haar rug op de achterbank gedrukt werd was het innerlijke feest compleet. En steeds meer besloot ze ondanks dat het misschien op een complot berustte te denken dat het ook een heerlijk geschenk van DD was.
Terwijl buiten besneeuwde weilanden voorbijgleden werd ze onder toeziend oog van DD bedolven onder Estelle’s seksuele pyromanie. De vingertoppen die langs en over verfijnde sensoren van haar vagina kropen en haar vervolgens binnendrongen terwijl DD de regie voerde met op de CD-speler Mahler’s “Das Himmlische Leben”, dat ze zelf uit haar hoofd geleerd had om op momenten van grote zaligheid te zingen.
In de acht minuten die het zingen duurde huilde ze vanbinnen in een diep genot, maar zong ze van buiten in een gedempt zuchten. Nooit had ze het Himmlische leven zo direct gevoeld als in dit geraffineerde complex van muziek en genot dat door DD opgezet was.
De tocht naar het appartementencomplex dat er besneeuwd als een besuikerde tulband bij lag, werd zo een spitsroedenlopen tussen genot en deemoed. Twee genotduizelige meisjes die DD volgden naar zijn heiligdom om hem daar het meest ultieme te offreren dat meisjes hun daddydom te bieden hebben.
Hij had haar in de korte tijd van hun samenzijn wel geleid, gedomineerd, gestreeld, gelikt en op de hoge troon van de extase gehesen, maar nog nooit gestraft, bezeerd en gekweld. Had ze dat facet gemist in hun samenzijn, redenen om gestraft te worden waren er nog niet geweest. Ze had het er ook niet naar gemaakt hem redenen te geven haar te straffen. Of het intuïtie was wist ze niet, maar haar gevoel zei dat dit zoetige fonkelen op de achterbank van de auto haar galgenmaal was voor wat haar in DD’s appartement te wachten stond.
In DD’s appartement aangekomen trok Estelle haar aan de arm mee naar de kleedkamer. Daar hingen de kimono’s in vegetatieve draperieën te wachten. Met zachte, tedere bewegingen uitkleden en dan als een koele zucht de kimono’s aantrekken.
Ze genoot van het uitkleden van Estelle. In de verafgoding voor haar was iedere aanblik van haar naaktheid een stilgehouden extase. In een reflex gleden haar ogen omlaag naar dat plekje waar ze zich in DD’s appartement aan haar bitterzoetigheid over had gegeven En opeens herinnerde ze zich de geurige zwarte orchidee die ze vlug onder de Louis Seize-divan verstopt had om het als trofee aan DD aan te bieden. Lag het er nog? Geurde het na de dagen dat het er gelegen had nog naar Estelle?
Met een dwingend duwtje bleek Estelle de leiding te hebben genomen en ze liet zich gedwee door haar de living van DD binnendrijven. De bevestiging van haar vermoeden dat DD achter haar rug Estelle in vertrouwen had genomen, won hiermee meer terrein. En daarmee ook haar intense verlangen naar optimale onderwerping door zowel DD als door Estelle.
Daarmee kreeg ook de vraag of DD met Estelle seks gehad had weer ruimte. En ze begon filmische beelden op te roepen waarin DD Estelle met zijn krachtige stoten neukte. Of zoals hij haar ook eerst heel subtiel als in het adagio van Samuel Barber teder neukte, maar hoger, en hoger, en hoger, en hoger ging om haar in de laatste minuut met brute paukenslagen te vernederen. De paukenslagen die haar bewondering voor DD nog verder deden stijgen, want zijn tederheid had daarmee in de expressie van de uitersten diepere betekenis gekregen.
Zou hij haar ook zo…? Was ze daarom zo poeslief en de rechterhand van DD geworden? Had ze zijn vurige ogen ook in haar stille wateren gevoeld toen hij de emotie van haar gezicht las op het moment suprême? Hij had immers gezegd dat voor hem niets zo intrigerend wat als haar orgasme in haar vernauwende pupillen aflezen.
DD zat er als grootvorst bij, als de Cesare Borgia waar Niccolò Machiavelli bewondering voor had. Was hij in werkelijkheid geen sluwe pervert die zo veel succes had dat hij Estelle en haar gehoorzaam aan de panden van zijn hermelijnen mantel wist te kluisteren? Dan mochten de gewetensvragen haar daarover soms overspoelen, het voelde als een roes waarvoor geen verdovend middel nodig was en dat ieder stap richting totale onderwerping rechtvaardigde.
DD zat bijna naakt, zijn borsthaar krioelde als zwart gras tot waar zijn toverstaf gezwollen als een vurige toorts vonkjes deed overslaan. In het krijtstreepjespak mocht hij er dan smaakvol en erudiet uitzien, naakt was hij een vraatzuchtig beest dat niets had van een serieuze Mahler-adept. Want ook al klonk ter completering van de stemming de Mars funebre uit Mahlers vijfde, niets herinnerde meer aan die eerste ontmoeting in de concertzaal.
Dat Estelle met milde dwang haar kimono van naar schouders trok voelde als een begin van een pompeus ritueel. Op de grote kandelabers brandden de kaarsen plechtstatig als bij een officieel diner. Dat er gedineerd zou worden was misschien in metaforisch opzicht waar, want aan wat zich aan haar waarneming voltrok was duidelijk dat zij op het menu stond. Hij ging haar verorberen met huid en haar en Estelle zou met leedvermaak toekijken.
Toen zijn uitnodigende gebaar op zijn schoot te zitten kwam, liep ze zonder enige morele belemmering op die zetel van de zonde af en voelde ze de handen van Estelle en van DD haar als amazone op zijn schoot trekken. Terwijl Estelle haar handen op haar rug gevangen hield, voelde ze de penis van DD haar vagina opensperren en binnendringen.
Rustig boorde hij zich milliliter voor millimeter binnen, trokken zijn ogen een diep spoor in haar ziel en schoven Estelle’s handen nog koel van de schaatspret over haar schouders. Toen ze steeds dieper zakte zodat hij niet dieper kon begon Estelle met kreetjes zoals je een paard tot galop opzweept haar aan te moedigen de rijtocht te beginnen.
DD omhelsde haar en omsloot haar met zijn mannelijke geur toen ze haar galop begon op het trage maatschema van de Mars funebre. Eerst stroef maar toen het heerlijker werd door haar vocht aangemoedigd iets sneller, en sneller en nog sneller.
Tegelijk door DD beschermd en geneukt was de volmaakte contradictie in emotie. Het raffinement en de totale ontluistering. De liefde en de haat. Het genot en de pijn. Ze was zijn prinsesje en zijn slavin. De prinses op de erwt en de slet op zijn schoot.
Met Estelle als de vervolmaking van dit credo kreeg ze vleugels, bewoog ze zwierig op en neer en beet ze in haar emotie in zijn schouder toen ze hem uit zich liet ontsnappen en dankbaar zijn sperma als een fontein over haar lichaam ontving.
De rest avond werd ze van Estelle, die haar als gewonde trofee op een berg satijnen kussens wierp en haar met dierlijk venijn verslond. Maar toen lag DD al op een oor en begon het buiten stevig te vriezen. Gestraft werd ze niet. Maar wat niet was kon nog komen, hoopte ze stilletjes.
|
|
|
0
Comments
|
|
De vingers van Gustav Klimt
|
Posted:Oct 12, 2014 2:55 am
Last Updated:Oct 23, 2014 1:50 am 32745 Views
|
Ze zou het nooit gedaan hebben als hij die tekeningen van Gustav Klimt niet aan haar getoond had. Het ergste wat een meisje voor een man kon doen was juist dat. Maar ze was begiftigd met een stille passie voor het Wenen van de zalige decadentie van indringende muziek, fluwelige japonnen, zachte lange kousen en chaise longue’s waaraan peinzende psychologen zaten die jonge vrouwen bedwelmden tot het openbaren hun diepste gevoelens.
Toen ze de tekeningen zag en hij haar vroeg een tekening in het echt na te doen, was ze vast besloten te weigeren. Maar wat kon een masochistisch meisje anders dan haar mentor in de kamertjeszonde, die met zijn vingers ongeduldig op de armleuning van zijn Wiener Werkstätte-fauteuil roffelde, in zijn eisen tegemoet komen en op de chaise longue op haar rug en met omhooggetrokken japon met tedere vingers tussen haar schaamlipjes woelen tot haar clitoris begon te zwellen?
“Wil je het voor me doen Elise?”
Hij vroeg het zo lief, zo teder, zo schijnbaar zonder dwang, maar ze wist dat als ze zou weigeren haar zijn boosheid wachtte en hij haar nog die avond met haar buik op het grote kussen met oosterse sierdecoraties zou leggen. En zeker niet om haar in haar loomheid tot uitrusten te gebieden, maar om met krachtige tikken met het rijzweepje rode striemen in haar billen te etsen.
Was de sfeer niet heel idyllisch, met op de achtergrond de opzwepende klanken van de “Verklärte Nacht” van Arnold Schönberg, en om haar heen de geur van opgewonden man die een meisje wil zien klaarkomen?
Hij had haar al eens gezegd dat niets zo prachtig was als een meisje in orgasme. De kunstenaar Gustav Klimt moet dat ook gedacht hebben toen hij meisjes in de diepste vreugde van hun emoties aan het geschepte papier toevertrouwde. Was het vunzig dat hij in dat Wenen van Sigmund Freud, Gustav Mahler, Arthur Schnitzler en Oskar Kokoschka meisjes vroeg voor hem te masturberen?
Diep in haar ziel wilde ze het graag voor hem doen, maar de schaamte was zo groot,dat ze zich liever liet bevelen te doen wat ze zo graag voor hem wilde doen. Zo vaak had ze het in de sereniteit van haar kamer die uitzag op een pastoraal coulisselandschap met zichzelf gedaan. Naar het plafond kijkend en wegdromend in bezielde fantasieën in het toestromende vocht van haar vagina strelen tot ze in een aardbeving van genot wegdreef in de beelden die ze met de grootste zorg tot zich toegelaten had.
Terwijl de strijkers in de golvende verklanking van het gedicht van Richard Dehmel haar wegvoerden uit haar ratio, voelde het alsof de vingers van Gustav Klimt haar beroerden. Hij was het immers die het via haar mentor bevolen zich in een orgastische bloem open te sperren. Hij was het die haar dwong haar schelp open te breken en haar mentor tevreden te stellen.
Tot ze begon te golven, zich bolde en haar billen in een vurige reflex ophief van het warme velours van de chaise longue en de Weense kunstenaar bedankt voor de vaardigde vingers waarmee hij masturberende meisjes getekend had.
En haar mentor? Die liet zijn iriserende mantel van zijn lichaam glijden en nam haar in bezit. Want het mag dan zo dat wie zaait, ook zal oogsten, nu hij zijn oogst binnenhaalde mocht hij zijn zaad rijkelijk laten vloeien.
Dat hij die avond toch rode striemen op haar billen zou etsen, was niet omdat ze zich niet plooibaar genoeg getoond had, maar omdat zij hem uitgeput had met haar diepschijnheilige verlokking. Want masochistische meisjes kunnen soms verdraaid veeleisend zijn.
|
|
|
0
Comments
|
|
Mathilde’s Doos van Pandora
|
Posted:Oct 11, 2014 1:13 am
Last Updated:Jul 23, 2020 2:06 am 31811 Views
|
De Doos van Pandora openen zou, zo vertelde men haar, onheil brengen. Toen ze die avond als een ongehoorzaam meisje dat de toorn der de ouderlingen weerstond, aan het gulzige licht dat uit de kier van de Doos van Pandora kroop laafde, was het kwaad reeds geschied. Een lange karavaan aan zondaars kwam haar tegemoet met stille en bewegende beelden. Glanzende Japanse meisjes als puddingen bevloeid met vreemde sappen. Gespierde mannen met trillende kolossen die als vulkanen hun vuur spuwden. Mannen en vrouwen die elkaar aflikten alsof ze van chocolade waren. Nog erger werd het toen ze dit alles wat haar netvlies teisterde niet langer onbewogen aan kon zien, haar bloesje ontknoopte, haar borsten uit de gevangenschap van de zedigheid bevrijdde en ze teder begon te kneden.
Het voelde alsof ze midden in dit zondige tumult stond en zich niet meer kon verdedigen tegen dit seksuele slagveld. Maar zoals het altijd gaat met de zonde, bleef het hiermee niet beperkt. Terwijl in haar donkere kamer het licht van het beeldscherm als een duivelse slang over het plafond kroop, belandde ze in een scène waarin ze meegevoerd werd in een dieprode kamer waar een wreed grijnzende vorstin haar opwachtte.
“Wat kom jij hier doen, meisje?”
“Ik was nieuwsgierig naar het mooie licht dat ik zag.”
“Meisjes die hier binnen glippen mogen nooit meer weg.”
“Nooit meer?’
“Nooit meer, meisje!”
“Maar ik wil weg!”
“Nee meisje. Je zult deze nacht van mij zijn.”
“Van u? Hoe dan?”
“Weet je dan niet dat meisjes hier pas weg mogen als ze…”
“Als ze wat?”
Dat de wrede vorstin van haar troon afsteeg en een paar stappen in haar richting deed voelde net zo vreselijk als toen een dikke spin boven haar bed acrobatiek bedreef. Nee, zelfs nog erger.
De vorstin kwam nog een stap dichterbij en trok met haar gehandschoende handen haar hermelijnen mantel open.
“Weet je wat dit is, meisje.”
“Nee. Het lijkt… het lijkt…”
“Het lijkt wat het niet is want alleen mannen hebben het normaal. Het is mijn wapen om meisjes te straffen die zonder uitnodiging hier binnendringen.”
“Gaat u mij ermee slaan?”
“Zou het dan daar zitten,” zei de vorstin terwijl ze naar de grote glanzende staf wees die trillend aan haar onderbuik hing, “Nee meisje, hiermee ga ik je als een boze wesp steken.”
“Waar dan?”
“Maar meisje, zoals alle meisjes die al twintig zijn heb jij daar heel geschikte plekjes voor.”
“Welke dan?”
“Raak ze maar eens aan met je vingers.”
Het meisje ging staan, schoof haar beide handen onder haar rok en in haar slipje en zocht de plekjes waar de vorstin het over had.
“Heb je ze gevonden?”
“Ja mevrouw.’
“Ga er met je vinger in, meisje.”
“Nu?”
“Ja, natuurlijk nu.’
En in een onwrikbaar vertrouwen in de vorstin duwde het meisje beide wijsvingers in de plekjes die de vorstin bedoelde.
“Beweeg ze en dan zul je merken waarom het nodig is dat ik je daar ga steken.”
En het meisje bewoog en bewoog. Steeds dieper, harder en sneller. Ze werd er duizelig, opgewonden en zelfs even helemaal gek van. Zo gek dat haar kamer rondom haar begon te draaien.
Tot een zwaar gebonk op de deur klonk en ze weer terug van helemaal weggeweest was. Een stem die haar naam herhaalde. Steeds luider en bozer.
“Mathilde, wat spook je uit? Ik hoor je maar schuifelen en stampen.”
“O nee mams, ik was mijn kleerkast aan het opruimen.”
“Goed zo, maak het af en kom dan thee drinken.”
“Ja mams,” zei ze terwijl ze haar beide handen op haar mond zette om niet te gillen bij wat er op dat moment net met haar aan het gebeuren was.
Later, en nadat ze haar handen van de geur van de zonde gereinigd had en ze braaf een mariakaakje in de thee doopte, nam ze zich voor nooit meer de Doos van Pandora op een kier te zetten, maar meteen maar de hele deksel te slopen. Want toen ze naar de diepe rimpels van haar moeder keek besefte ze dat je ook zonder zonden vroeg oud wordt. En als ze dan toch gedoemd was vroeg oud te worden, dan maar in zonde en met de deksel van de Doos van Pandora er helemaal af.
En zo geschiedde.
|
|
|
1
comment
|
|
